Zomer aan Blogs

Na maanden van radiostilte ben ik terug. En nu met niet minder dan een Zomer aan Blogs. Voorwaar! Het internet is weer 40.000 woorden rijker! Voorwaar! Een hele zomer aan ervaringen, en nu een hele zomer aan beschrijvingen!

Zomer aan Blogs: blogcloud

na mijn tijd bij kartin ging ik in hamburg nog een avondje naar julien en dan naar een mooi maar saai meisje sarah waarna ik weer naar julien terugging voor een paar dagen voor ik eindelijk naar berlijn doorreisde naar bettina en dan naar een commune met hippies en heel veel couchsurfers tezamen waar ik dan zo een tijdje verbleef tot ik verder ging en bij verschillende couchsurfers langsging van verschillende nationaliteiten zoals een fransman waar ik enkele weken kon blijven terwijl ik ondertussen naar Berlin Beach Camp en Karneval der Kulturen kon gaan en nog leuke tijden had en een bizarre couchsurfer ontmoette en dan een deense vanwaar ik naar een homofestival ging en dat was echt wel de max maar daarna moest ik toch door en ging ik 200 kilometer zuidelijker naar leipzig maar van daar ging ik al snel naar merseburg bij een schoon meiske hoewel ik ook even terug naar leipzig ging met haar tot ik weer verder moest en op het gemak wat westwaarts ging naar jena omdat dat ook wel een studentenstad is maar de mensen die mij daar ontvingen vielen eigenlijk wat tegen maar dat was snel vergeten omdat ik daarna naar limburg an der lahn ging bij een meisje die ik had leren kennen in op Berlin Beach Camp en waar ik dan bij haar en haar familie logeerde voor het weekend voor ik verder ging naar frankfurt am main wat ook wel een grote stad is hoewel die eigenlijk meer van een zakendistrict heeft als van een stad met al die stijve japanners en amerikaanders totdat ik dan besloot iets vroeger terug naar huis te gaan voor de gentse feesten en daarna nog een week met de familie op vakantie en daarna had ik nog één week om alles waarmee ik bezig was af te ronden en mij voor te bereiden het spaans avontuur dat daarop volgde in malaga waar ik wel even moest wennen aan de stad om er mijn thuis voor twee weken van te maken want ik moest samenwonen met enkele anderen terwijl ik spaanse les volgde en mij in een park met zelfstudie bezighield tot het jaarlijkse stadsfestival begon maar daarna reisde ik al snel weer verder met dat meisje dat ik in merseburg had leren kennen naar een israëliet die ook de mojitoman wordt genoemd en naar velez malaga bij een engelse van zestig waar we  een reeks van pechervaringen hadden tot als we dan uiteindelijk afscheid namen om naar sevilla te gaan waar we geen couchsurfers gevonden hadden maar wel een hostel waar we maar voor enkele dagen bleven totdat we doorreisden naar paco die ons op zijn beurt geweldige indrukken van granada heeft bezorgd en misschien wel onze beste gastheer was in spanje want daar werden we direct daarna aan herinnerd toen we doorgingen naar een ander adres in granada want die mensen bleken niet goed te begrijpen waar couchsurfing om draait wat wel verstaanbaar was want ze konden helemaal geen engels net als onze volgende gastvrouw in murcia lola maar die was wel op couchsurfing om de goede redenen en het was echt leuk haar te leren kennen hoewel het allemaal wat snel moest gaan en christen en ik ten slotte na slechts één nachtje in valencia afscheid  moesten nemen

Plaats van afscheid: Valencia

We vertrokken volgende dag vroeg in de ochtend. We wouden onze ene dag in Valencia ten volle kunnen benutten. Halverwege de busrit begon het evenwel te regenen. Geen geluk. Het was de eerste keer in 5 weken dat ik wolken zag, waar ineens ook zelfs regen uitkwam ook. Maar de depressie week, en tegen we onze spullen goed en wel in het hostel hadden achtergelaten, was het alweer droog.

Hola Lola

We reden na een maand Andalusië de grens over met Murcia, een veel kleinere provincie met de gelijknamige stad Murcia als hoofdstad. Het was een klein stadje. Het gold als een arm stadje voor grote delen van haar geschiedenis en dat viel af te lezen aan haar historische architectuur.

De zinloze uitstap naar Albalote

Gerardo pikte ons op bij Paco met zijn auto. Hij sprak enkel Spaans wat dit de eerste couchsurfingconfrontatie maakte waarin we ons met enkel Spaans (en gebarentaal) moesten behelpen. Christen deed dit toegegeven alvast heel wat beter dan ik. Ik voelde me ook niet goed. Mijn kuch was de laatste dagen in een behoorlijk agressieve hoest veranderd en ik kon me soms niet houden bij het hoesten.

Paco’s geweldige introductie van Granada

Na al het opgestapelde ongeluk van de laatste dagen leek elke toegeving van het lot een gunst van jewelste. Zo was ook ons verblijf bij Paco in Granada. Het kwam als één groot geschenk. We werden afgehaald aan de bushalte door Paco, een goedlachse grote, atletische beginnende dertiger samen met zijn vriend José, een iets oudere kerel, beginnend veertiger zo. Het was zondag. Beiden waren ze de avond voordien uitgeweest. Paco verontschuldigde zich voor zijn stem, die na een hele avond praten, drinken en roken wat schor klonk.

Toeristische toer van Sevilla

Sevilla is één van Spanje’s indrukwekkendste steden. Een stad die met haar Moorse erfgoed het hele jaar door een flinke aanstroom toeristen weet aan te trekken. Na Madrid, Barcelona en Valencia, is Sevilla met haar 700.000 inwoners de vierde stad van Spanje (ter vergelijking: Malaga is de zesde). Het heeft ook het grootste historische centrum dat met al zijn paleizen en pleinen en wijken met doolhoven aan steegjes de uitgelezen plek is voor een romantisch uitje. Iets voor Christen en ik dus.

Een lawine van pech

De weg bleek echter, eenmaal door het portaal, een klein, sprookjesachtig stadje in te leiden. Het wegje was smal en kronkelde zich met zijn ver uiteen staande treden omhoog tussen allemaal kleine witte huisjes, sommige gedecoreerd met wat keramiek, anderen eenvoudig effen wit. Het was als een dorp in het centrum van de stad, het historische centrum, zo redeneerden we, en we liepen verder naar boven, over de geplaveide weg die in langzame bochten de berg opsteeg. De straten waren quasi leeg. Verderop zagen we enkele kinderen in zwembroek aan een fonteintje met water spelen. Ze hadden plastieken flessen die ze vulden en vervolgens over zichzelf uitgoten. Ze poseerden gewillig en trokken bekken.

De Spaanse Britse Olga

De weg van Malaga naar Velez leidde ons langs kilometers aan betonnen nederzettingen. De hele kuststrook volgebouwd met schaamteloos lelijke complexen. Eigendommen van Duitsers, Engelsen, Nederlanders, Skandinaviërs, Belgen… We reden langs vele verlaten bouwwerven ook. “Hier bouwen wij,” stond te lezen op de restant van afgetakeld werfbord. Maar er werd nu net niks gebouwd. Op vele plaatsen was de grond reeds voor verkaveling gereedgemaakt, de werfborden stonden er al, maar de geldstroom (uit het noorden) scheen plotseling opgedroogd. Overal prachtige symbolen voor Spanjes financiële crisis (ongetwijfeld één van de ernstigsten). Overal stukken van Spanjes al zo fragiele ecosysteem vernietigd, om plaats te ruimen voor de rijken uit het noorden. Maar die waren blijkbaar plots tot het besef gekomen dat het toch niet zo’n goed idee is om te investeren in Europa’s lelijkste kustlijn. Genivelleerde stukken land, met hier en daar wat werfafval, en dan zo’n werfbord, meer was er niet aan te zien. De bus reed door het trieste landschap door naar Velez Malaga.

Mojitoman

Op de zaterdag na mijn tweede lesweek, tevens de dag waarop mijn verblijf ten einde was gekomen, werd Christen door een bus naar mij gebracht, heel de weg van Salamanca naar Malaga aan één stuk, een rit van 11 uren. Ze was moe, maar zoals dat dan gaat in romantische vertellingen: moe maar toch blij me weer te zien. Verdere clichés bespaar ik u.

Sebastian en de Rest

Het was in één van die middagen die ik in het parkje doorbracht dat ik Sebastian trof, een medestudent en een Duitser uit Nürnberg, die zoals ik kon raden evenals vele anderen ook management studeerde, dan wel internationaal management en met nog allerlei opties en accessoires waar hij later op zijn diploma zonder blos of aarzeling mee zal kunnen uitpakken, en wat hem ongetwijfeld ook een begeerd item op de arbeidsmarkt zal maken. (In tegenstelling tot uw ondergetekende natuurlijk.) Maar Sebastian had iets wat anderen vaak wat misten. Hij was nieuwsgierig naar het Spaanse leven aldaar. Nu ja, misschien het ook wat omdat ik wat op hem inpraatte. Vier jaar ouder, afgevend op die opmerkelijk ‘schoolse’ bende, en ook al negen maand alleen op reis: ik moest er wel cool uitgezien hebben in zijn ogen.

Paseo del Parque

Om één uur ’s middags waren de lessen gedaan en dan was het een kwestie van te weten komen wie wat doet met wie, en afwegen wat ikzelf liefst doe. Zoals al vermeld was de eerste lesdag een wandeldag. Van de school in het centrum wandelde ik de volle 40 minuten terug, om daar dan Tobias te vinden die zich aan het voorbereiden was op een wandeling naar het strand. En hup, 60 minuten terug.

De Taalschool

En dan de school zelf. Een 6tal klasjes verdeelden de groep van een dertigtal volgens niveau. Ik was een absolute beginner en kwam in een klasje waar slechts één ander iemand zat. Een geluk. De beginnerscursus had echter de week voordien aangevangen en dat iemand had bijgevolg een week voorsprong. Bovendien was ze die vorige week ook de enige beginner geweest waardoor ze in feite private lessen heeft gekregen. Andere klasjes hadden 5 tot 9 studenten. Zij was de enige die zoveel chance had gehad.

De Weg naar School

Om de flat te ontvluchten moest ik de stad in. Waar ik woonde was er niets. Louter kilometerlange lanen met niks dan betonnen hoogbouw en kleine sinaasappelboompjes met beschimmelde onrijpe vruchten aan. Bovendien bleek al snel dat ik bij mijn aankomst iets te vlug had gejuicht. De hitte in de straat was onuitstaanbaar. Een stoffige, broeierige warmte. Het stonk er naar uitlaatgassen en hier en daar hing een walm van gistend afval (in Spanje wordt afval in containers in de straat bewaard). Ik voelde me als een nagloeiende sigaret in een asbak.

Miguel en de Groepsdynamieken

Ik ontwaakte uit mijn halfslaap bij het horen van de ontgrendeling van de voordeur. En daar was een eerste gezicht. Miguel werd mijn eerste aanknopingspunt voor de volgende twee weken. Een kalende Italiaan die later eigenlijk Michael zou blijken te heten en de laatste 15 jaar in Duitsland te verblijven. Hij was 36 en sprak vloeiend Italiaans, Engels, Duits, en nu was hij naar eigen zeggen bezig met de laatste stappen in de perfectionering van zijn Spaans. Zijn perfect Engels zou al snel wat overroepen blijken en naargelang ik hem beter leerde kennen, bleek ook zijn vermeende aandacht voor taal meer een uitdrukking van zijn aanmatigende profileringsdrang die hij met betrekking tot schier alle onderwerpen wist ten toon te spreiden.

Mijn voorlopige Thuis

Het appartement was gelegen in een streek met enkel van diezelfde betonnen hoogbouw die ik voordien met afgrijzen vanuit de bus had waargenomen. ‘Welkom in Spanje,’ sprak ik mezelf smalend toe. Hoe was het ook mogelijk niet cynisch te zijn. Er waren veel kleine winkeltjes en cafetaria’s in de straat met mensen op de stoep. Het was intussen wat warmer geworden en bij het gezeul met mijn valies braken de eerste zweetdruppels op mijn voorhoofd los, - de eerste, let op, waarna er nog velen zouden volgen.

Een eerste Indruk

Het vliegtuig landde rond de middag. De kapitein riep om dat buiten het 25 graden. Ik had het heel wat erger verwacht. Ik had het onverdraaglijk verwacht. Ondraaglijk was het niet. Warm wel. Maar de zon werkte verschroeiend. Eenmaal de luchthaven buiten bewoog ik me van schaduwplek naar schaduwplek, soms zigzaggend van links naar rechts, versnellend om lange stukken zonder schaduw sneller over te steken.
De bushalte naar de stad bleek goed verstopt. Ik bleek ook de enige van mijn vlucht die de bus naar Malaga nam. Hier werden taxi’s genomen, of sjieke tourbussen. Ik bevond me tussen vakantiegangers en reizigers die met een net iets groter budget als het mijne reisden.

Malaga

Terloops, in contrast met de manier waarop ik tot nu toe geschreven heb, breek ik in het volgende stuk, over mijn verblijf in Malaga, met de gebruikelijke chronologie en schrijf ik meer vanuit één enkele terugblik het hele gebeuren neer. De verschillende karakters waar ik mee te maken kreeg, natuurlijk gekoppeld en verstrengeld met mijn oordeel over hen, mijn algemene indrukken van de stad en dier inwoners, de situatie bij mijn cursus Spaans enzovoort, alles staat ietwat anders geordend als normaal. Ik probeer nog steeds een zekere chronologie na te streven, waardoor de hele ontwikkeling van mijn integratie in de groep en het geleidelijke wennen aan het Spaanse dagdagelijkse leven als hoofdbestanddeel het geheel blijft voordrijven.

Christen, Gentse Feesten en Zuid-Frankrijk

In één van de Skypegesprekken die ik met Christen in die eerste dagen thuis voerde, kwam ze met het voorstel op de proppen dat ze een Mitfahrt zou kunnen nemen naar Brussel en dan een dag of 5 hier bij mij zou kunnen couchsurfen. Ik vond het direct ok, stelde meteen al het schrijven uit (ook een reden waarvoor ik naar huis was gekomen) en twee dagen later haalde ik ze in Brussel op.
We besteden onze tijd met wat sightseeing in Brussel en Gent en lekker eten en drinken in het ouderlijke huis (zonder ouders weliswaar) of in Gent of op verplaatsing. Het waren mooie dagen. Een beetje gek hoe dat hele plan tot stand was gekomen, maar het ging als een roes voorbij, een intense vijfdaagse van ontspannen genieten.

Europa’s grote zakendistrict: Frankfurt

In Frankfurt maakte ik kennis met Cali en Andrey, beiden begin de 30. Ik was hun eerste couchsurfer. Het waren sympathieke mensen maar ze hadden weinig vrije tijd. Cali had veel gereisd, maar enkel ver weg, in de VS en Zuid-Oost Azie. Ze was bijzonder sympathiek en had het zeldzame talent elke toehoorder van de eerste tot de laatste moment te boeien met wat ze vertelde.
Andrey was Israëliet en gaf gemakkelijk zijn conservatisme toe. Reizen verkoos hij op plaatsen waar het goedkoop was om veel te zien, en vooral om veel foto’s te nemen waarmee hij zijn vrienden thuis kan onder de indruk brengen. Dat de hele ervaring van het reizen daardoor gereduceerd wordt tot een zaak van status aan het thuisfront, ‘tjah,’ daar hief hij de schouders bij op. Na enig stilzwijgend overleg met zijn geweten antwoordde hij: “Is niet álles een zaak van status?”

Terug bij Hanne

Hanne was eenvoudiger als ik me had herinnerd. Wat ze me in een mail verteld had, dat ze een bijverdienste had als ondergoedmodel, had mijn verbeelding wat op hol doen slaan. Maar al die zweverige gedachten werden nu, pardoes, aan de grond gezet. Ze was niet bepaald elegant of modieus. Ze was gewoon.
Ik zou voor het weekend bij haar verblijven, welja, bij haar, haar ouders, haar broer en haar zus. Lief was ze wel nog altijd. Alles verliep rimpelloos. Het weer was zalig. Hanne had een auto waarmee we de streek wat konden leren kennen. Ik ontmoette haar vrienden en vriendinnen en we brachten enkele prachtige dagen door in vakantiesfeer. Alles veranderde echter toen we de zaterdag aan een meer gingen zwemmen en ik op een bij trapte. Maar grappig genoeg stapte zij de dag erna ook op een bij. Wat is de kans?

Middelmatige hippies in Jena

Ik moest verder. Na een moment intensiteit dat plots wel eeuwig leek aan te houden, moest ik toch uiteindelijk weer de leegte in. En zo ging ik uiteindelijk toch, volgens plan, naar Jena. Daar maakte ik kennis met Robert en Caro. Was het niet omwille van Robert, en de verwelkomende reactie die hij me toestuurde op mijn verzoekje, was ik naar Weimar geweest, een stadje dat net zo klein is als Jena maar met een geschiedenis waar al vele pennen oven zijn leeggeschreven.

Erotische spanning

Ik was nu al twee volle uren in Christen’s gezelschap en haar stroom van taal nam stilaan af. Ik kreeg ruimte om me mezelf wat op mijn gebruikelijke manier voor te stellen, en in tussenpozen kwamen de puzzelstukjes allen op tafel die hen toestond mijn reis, mijn plan en mijn afkomst te reconstrueren. Er werd gekookt zoals het hoort, met iedereen rond te tafel rijkelijk gegeten, en er werden, goed-Duits, shots gedronken. Verschillende zoete kruidendrankjes werden op de tafel geplaatst en na verscheidene keren ‘1-2-3-hop’ waren de meesten van de meisje zichtbaar aangeschoten. Een waar voorrecht, dunkte me, me samen met zo’n mooie meisjes te mogen bedrinken.

De schoonheid van Merseburg

Enkele dagen later reisde ik na 5 weken Berlijn eindelijk door, naar Leipzig. Ik maakte daar kennis met Jenny, een meisje dat qua persoonlijkheid echter al snel bleek zodanig weinig te bieden te hebben dat elk alternatief beter leek. Ze leed aan een ongeneeslijke ziekte: verveling.

Schwulen und Lesben Stadtfest

Volgende dag werd ik wakkergebeld door Mel, het Zimbabwaans meisje dat ergens in de buurt van Nürenberg één jaar als lerares Engels werkte en ondertussen het Europese continent wat rondreisde. Vaste lezers zullen weten dat ik ze had leren kennen in Project Volunteering enkele weken terug. Nu was ze dus terug, en in geen tijd overhaalde ze me om haar te vergezellen op het grote Schwulen und Lesben Stadtfest, een stadsfestival in het hartje van Berlijn speciaal voor homo’s en lesbo’s. Meer nog dan andere grootsteden heeft Berlijn tenslotte een reputatie van seksuele tolerantie. Denk maar aan de Love Parade. De hele artistieke underground zit vol met seksueel anders geaarde leiders en initiatiefnemers. Bovendien is Berlijn natuurlijk ook een trekpleister voor de misverstane homo’s uit de Duitse dorpen en kleinsteden.

Mette

Laat mij wat terug de rode draad aanhalen. Intussen was ik al bijna drie weken bij Pablo aan het logeren. Nog bij één laatste gastvrouw wou ik logeren, iemand waarmee ik al vaker contact had gehad, iemand die ondertussen van mij verwachtte dat ik nog enkele dagen bij haar zou komen besteden. En zo deed ik uiteindelijk ook. Haar naam was Mette, een Deens meisje van 31 dat in Berlijn studeerde. Ze woonde in één van de saaiste buurten van de stad, in het oude West-Berlijn, Charlottenburg, maar dat was voor mij reden te meer, dat was me nog steeds onbekend terrein en daar wou ik snel verandering in brengen.

Kurt Cobain, Wayne of ook wel Taylor genoemd

Pablo had aan een andere couchsurfer toegezegd en ik zou zijn woonkamer moeten gaan delen met een zekere Taylor, een jonge Amerikaan uit Los Angelos. Pablo was die afspraak vergeten. Hij belde me er een ochtend mee wakker, met als boodschap dat ik dezelfde middag nog de deur voor hem moest openmaken. We kwamen een week onder hetzelfde dak te wonen.

Heropleving

Maar, en zo is wellicht ook de aard van reiservaringen in het algemeen, een plan B kan het oorspronkelijke plan soms ook onverwachts hoog overstijgen. Er is geen plot in dit verhaal. De koers van de gebeurtenissen sloeg een totaal onverwachtse richting in, met overigens als uitwerking dat mijn gemoed zich volledig herstelde en onthief van de lasten van voordien en dat ik de daaropvolgende dagen opgekikkerd, weer monter en relativerend door het leven ging. Maar eerst wat eerst komt.

Karneval der Kulturen en een zware nasleep

Volgende dag was het immers de parade van Karneval der Kulturen. Door slechte afspraken met Bettina was ik uiteindelijk op mezelf aangewezen. De eerste wagens draaiden allerhande soorten exotische muziek, van tango tot vreemde Japanse deuntjes. Achteraan de rij stonden de ‘jongere’ wagens, en daartussen vond ik een paradewagen met opvallende veel hippe alternatieve lui en al minstens even hippe techno-beats. Ook als de wagens begonnen te rijden, bleef ik daarbij. De hele dag eigenlijk, en onderweg kocht ik bier, en later een fles whiskey en cola. Ik voorzag voor de rest van de middag zowat iedereen rond me in de technomeute van whiskey-cola. Wellicht had ik nog nooit zo snel vrienden gemaakt.

Pablo en Berlin Beach Camp

Ik verhuisde mijn spullen naar Pablo, kreeg een korte rondleiding (een erg korte, aangezien er weinig rond te leiden was) en een sleutel. Pablo moest zelf naar een voetbaltraining, ik ging dus naar Bettina voor een filmavond. We bekeken ‘Schwarze Schaf’, een artistieke, geestverruimende en ook hoogst entertainende film die Berlijn bovendien ook goed karakteriseert.

Bar25 en Berlin Calling

Volgende dag sprak ik weer nog eens af met Bettina. Melanie was terug naar haar de school in de buurt van Nürnberg. En het was zaterdag, ik had wel zin om iets meer van het echte Berlijn te leren kennen, het Berlijn van de Berliners.
Ondertussen waren tal van vroegere plannen voor die avond in uitvoering aan het raken. Nina, het meisje die me in Münster had opgevangen, kwam naar Berlijn voor het weekend om een soort auditie voor haar studie te doen en zij wou wel eens afspreken. Marc-Liam kwam die avond ook naar Berlijn. Hij had me ook een bericht gestuurd, te laten weten dat hij die avond wel openstond voor wat ‘minimal techno’ (zoals hij zowat alles noemde wat met uitgaan te maken had en dus eerder te interpreteren was als “Ik zou wel een stapje durven zetten.”).

Project Volunteering

Ik nam de U7 naar Alexanderplatz, en vervolgens de U2 tot de halte Kastanienallee in Prenzlauer Berg. Net als Neukölln, Kreuzberg, Mitte, en Friedrichsheim, is ook een Prenzlauer Berg een trendy deel van het voormalige Oost-Berlijn. Prenzlauer Berg ligt wel helemaal ten noorden, net boven Mitte (wat dus zo ongeveer in het midden ligt, moest je het nog niet kunnen raden hebben), en het maakt op zich weer een eigen trendy centrum uit. Hier was het nog modieuzer. De woning was net op de hoek van Schönhauser Allee en Kastanienallee, waar mooie haute couture-boutiekjes koffieshops afwisselen, en hippe tweedehandswinkels de kebab- en falafeltenten.

Bettina

De weg naar de Bettina’s huisdeur was makkelijk. Vanuit de uitgang van de metro even wat verder de straat uit en dan de derde straat rechts en dan almaar rechtdoor. Nu waren alle obstakels geruimd. Het enige wat nog overbleef, dat was Bettina zelf.

Eindelijk Berlijn

Berlijn gold tot dan toe als eindbestemming van mijn Duitsland-avontuur. Ik ging naar Berlijn met het plan ongeveer een maand te blijven, maar verder was nog niets zeker. Of ik daarna naar Italië ging om Italiaans te leren, of eerst nog enkele weken naar Engeland zou gaan, of ik naar Zuid-Frankrijk zou gaan om met mijn ouderlijk gezinnetje een weekje van de zon te genieten, of ik gewoon rechtsreeks naar Spanje zou doorsteken en me zou gaan beperken tot een grondige studie van het Spaans: niets was zeker; zelfs het aanbod aan mogelijkheden liet ik vooralsnog ononderzocht.

Feestjes te midden van de seksindustrie

Die avond ging ik terug naar Julien, mijn ‘emergency couch’ die nu voor enkele dagen mijn iets vaster adres zou worden. Hij nam me direct mee naar een barbecue. We reden halfweg rond langs de Alster, het grote meer waarrond de verschillende wijken van Hamburg liggen uitgespreid. Het was dik bezaaid met stipjes die eigenlijk zeilboten waren. Honderden, of zelfs duizenden minuscule zeilboten, sommige groter dan andere, maar in het echt allemaal even groot. We fietsen tot een graspleintje aan de andere kant van het meer. Juliens vriendin was er, evenals een aantal andere bekende gezichten van vier dagen voordien. We aten en dronken veel en uitgebreid. Julien was zodanig onder de indruk van het vlees, dat hij in grootse poëtische vervoering zei: “Was dit diertje nog in leven, dan had ik het toch wel eens lief, belonend over zijn kopje geaaid.” Mijn lachspieren hadden Julien wel gemist.

Sarah en het gratis technofestival

Volgende dag ging ik zonder Julien nog terug te zien naar Sarah, mijn volgende gastvrouw, een couch die ik al langer ‘gereserveerd’ had.

Het was zondag en er was die dag een gratis festival dat ik voor geen geld wou missen. Grünanlage heette het. Het was te doen in een parkje in St-Pauli, waar ik eerder al met Elena had doorgelopen. In het verkennen van de stad werd ik er talloze keren aan herinnerd door de affiche met de line-up: Solomun, Djuma Soundsystem en Polder, top minimal- en deephouse-artisten die thuis enkel aan te horen zijn op dure gelegenheden als Ten Days Off, I love Techno of Kozzmozz. Het zou me een andere blik op Hamburg geven.
Sarah bleek een slank, knap blondje, vriendelijk en vrijgevig, maar het kreeg er almeteen alle schijn van dat het moeilijk zou worden om haar enig enthousiasme te ontlokken. Ze had geen job, geen vaste relatie, en veel plannen bleek ze ook niet te hebben. Er leek haar wel niets te interesseren, niets deed haar wenkbrauwen omhoog gaan, niets deed haar schaterlachen, niets deed haar uitschelden, het leek wel of er niets bijzonder was in haar leven. Alles was “achja...”

Last minute couch Julien

Bij Julien zou ik maar één nacht blijven. Hij deed dienst als mijn emergency couch omdat ik verwacht had nog wel één dag langer bij de WG te kunnen blijven. Hij was degene die reageerde op mijn boodschap op het emergency request-forum. De volgende dag had ik met Sarah afgesproken. Maar eerst wat eerst kwam. Ik trof Julien in een parkje, ietwat verderop.

Hamburg I

Tot en met toen ik Münster was, kon ik nog zeggen, ik spreek Duits sinds 3 weken. Nu was er nog een week voorbijgegaan, en was het al heel wat minder spectaculair te zeggen dat ik na één maand zo goed Duits sprak. Ik was dit excuus verloren, en ik kwam me algauw enigszins ontwapend te voelen.
Hamburg is met bijna twee miljoen inwoners de tweede grootste stad van Duitsland. Het is een Kreisfreie Stadt, wat zoveel betekent dat het een soort stadstaat, een ‘Bundesland’ van de Duitse Bondsrepubliek is, en derhalve een zekere exclusiviteit geniet. Hamburg ligt langs de Elbe, en is, na Rotterdam de tweede grootste haven van Europa. Het zal daarom niet verwonderlijk zijn dat er heel wat geld Duitsland binnenstroomt via Hamburg. – Maar tot zover de encyclopedische weetjes.

Uitstap naar Amsterdam II

Ik had het al gevreesd. Vier uur later ging Sri’s wekker af. Het was Koninginnedag.

Uitstap naar Amsterdam I

Met een plakkaat “Enschede” dat Nina voor me had gemaakt (op mijn aandringen ook met een bloemetje en wat decoratie rond de letters) stond ik langs de kant van de weg net buiten het centrum van Münster. Het kostte me ongeveer vijf minuten daar weg te komen. Het bleek heel makkelijk. Een dikke, fonkelnieuwe Mercedes M-klasse stopte. Het was een vrouw, een type waarvan ik niet meteen zou verwachten dat ze me meenam, een Taise. Haar auto had een Nederlands nummerplaat maar ze sprak geen Nederlands. Een beetje Duits enkel – daar moesten we ons dan mee behelpen.

Eens wat anders: Münster

Münster is een kleine stad. Het is een studentenstad. Op die jaarlijkse toestroom van Nederlandse uitwisselingsstudenten na, zijn er weinig buitenlanders en er is in het algemeen weinig toerisme (ook geen binnenlands toerisme). Aanvankelijk wou ik Münster louter op mijn traject plaatsen omwille van het feit dat het zich op een 50-tal kilometer van de grens met Nederland bevindt, en dat ik graag die ‘invloedsfeer’ wat ontdekt had. Daarbij kwam ook mijn idee dat ik er het plaatselijk dialect, het Plattdeutsch, of Niederdeutsch te horen zou krijgen. Dat bleek evenwel niet het geval. Al snel nadat ik in de stad was aangekomen, zo zittend op een bankje vlak bij het station met een verse, hete döner kebab in de handen, kwam ik tot de vaststelling dat men ook hier slechts twee dialecten, of zeg maar accenten, spreekt, en dat is, Hochdeutsch, en Hochdeutsch vol met grammaticale fouten en een belabberd accent (Turks heet dat accent dan). Plattdeutsch wordt enkel door oudjes gesproken – dat soort mensen van vóór couchsurfing, facebook, msn en dat soort zaken. U heeft er vast al van gehoord.

Köln II

Volgende dag nam Frederik me mee op een wandeling langs zijn favoriete plekjes in de stad. Het was weer mooi weer en hij praatte gepassioneerd over zijn stad, zijn toekomstdromen en zijn roots. Zij moeder was van Lüttich (‘Luik’ in het Duits). We praatte in het Frans en Duits over cultuur en subcultuur, over grootsteden, industriële steden, steden die in de oorlog werden vernielt en erna weer werden opgebouwd, kortom over alles waarbij we Keulen als voorbeeld konden nemen. Later vonden we een skateboard op straat, we reden het verder en deden elk om beurt wat trucjes. Hij ging naar school en ik zocht Claudi op, die haar weer ergens langs de Rein had gesetteld. Ik skatete daarheen.

Köln I

Zes maand was ik nu intussen weg van huis. Zes maanden had ik nauwelijks iets in het vooruitzicht gehad afgezien van wat vage lijstjes van steden die ik wou bezoeken en steeds een profielfoto en een korte beschrijving van degene die me met mijn onderkomen zou helpen.

Heidelberg

Het weer was perfect. Het was half april maar het voelde als zomer. Aan het station van Nürnberg vond ik de Mitfahrt waarmee ik via het internet een afspraak geregeld had. De bestuurder bleek een erg interessante man te zijn die Mitfahrtgelegenheit helemaal niet voor het geld bleek te gebruiken. Ik opende de gesprekken met een wat aftastende gedachtewisseling over welke motieven geoorloofd zijn om Mitfahrgelegenheid te gebruiken – zoals verlaging van de impact op het milieu, uitwisseling van ideeën, zichzelf uitdagen in het leren kennen van nieuwe mensen, en natuurlijk ook die gunst die men daarmee aan anderen aanbiedt. Het klonk als een besluit voor de hele discussie wanneer hij me meedeelde zeven Euro te vragen voor de rit – veel minder dan ik had verwacht eigenlijk. Ach ja, onderhandeling afgesloten.

Reichsparteitagsgelände in Nürnberg

Het was zondag. Buiten straalde de zon. Ik was alleen. Ina was aan het werk en ik had de hele dag voor mezelf. Ik nam voor van mijn dag gebruik te maken om het Docu-Zentrum te bezoeken op de Reichsparteitagsgelände. Ik voelde me toch wat te groezelig in mijn kop om mijn dag productief in te richten. Wat gaan ronddwalen op de terreinen van het volksnationalisme leek me dan nog de productiefste tijdsbesteding.

Ina in Nürnberg

In Nürnberg had ik afgesproken aan het centraal station. Mijn eerste Duitse stad. Ik probeerde aan het idee te wennen. Het was mijn eerste bezoek aan Duitsland. Voordien reed ik er steeds doorheen. Nürnberg is een stad in het Noord-Westen van de deelstaat Beieren. Het is een relatief grote stad, na München de tweede grootste van Beieren, met haar ongeveer 500.000 inwoners, en heeft een lange en interessante geschiedenis die ver terugreikt tot in de Middeleeuwen. Ze gold in tijden van het Nationaalsocialisme als een typisch Duitse stad, als een prototypische stad, kan men wel zeggen, met een prototypische Jodenhaat met ook op zijn beurt een lange en interessante traditie. In de dertiger jaren vormde het een soort bedevaartsoord, doordat de Reichsparteitag er georganiseerd werd – een dag waarop aanhangers van de Nationaalsocialistische partij uit het hele Duitse Rijk naar ginds afzakten, en samenkwamen om zich te verbroederen, om samen de geroemde Bayerische bieren te genieten. In de oorlog werd de stad volledig platgebombardeerd maar na de Tweede Wereldoorlog werden veel van die Middeleeuws uitziende huisjes wederopgebouwd waardoor het toerisme weer welig kon tieren. Ook vandaag nog is Nürnberg – of het toeristisch pretpark dat er in de plaats van kwam – een veelvuldig bezochte stad. Met deze hele waslijst aan verwachtingen en pasklare kritieken kwam ik aldus toe.

Afscheidskussen

Mijn laatste dagen in Wenen waren volledig op afscheid gesteld. Ondertussen was ik zes weken in Wenen en ik had heel wat duurzame contacten opgebouwd. Ik had een uitnodiging ‘gepost’ in het Weense forum op de site van couchsurfing en had de ‘event’ halvelings georganiseerd als een afscheidsfeestje. Voor de andere helft was het gewoon een excuus om mensen samen te brengen onder het lentezonnetje. We hadden rendez-vous om twee uur aan een metrostation. Laatkomers zouden ons kunnen vinden aan het meer wat verderop.

De groep die op de afgesproken tijd aan het metrostation aanwezig was, bestond echter hoofdzakelijk mensen die ik nog nooit voordien gezien had. Vanzelfsprekend waren ook mensen welkom die ik niet persoonlijk had leren kennen, maar het was wel opvallend, dat van al mijn zogehete vrienden nog niemand daar was. Het was wat ontgoochelend. Ik begon al schimpende woorden te bedenken waar ik ze later nog mee zou kunnen bestoken. Het leek wel een Oost-Aziatische bijeenkomst. Twee doctoraatstudenten uit Iran, één uit Pakistan, een erasmusmeisje uit Turkije en één Oostenrijker die ook nog nooit tevoren gezien had.

De Nieuw-Zeelander Scott bleek er echter wel al te zijn. Hij zat al in het park, aan het water – zoals beschreven stond voor de laatkomers. Hij had zijn gek gekleede Japanse couchsurfers mee.

Tobias (Benedikts kotgenoot) rookte de hele tijd jointjes. Ik rookte wat mee en raakt licht bedwelmd. Ik dronk van twee uur ’s middags die dag en mijn kater van de dag ervoor was er nog gans niet mee genezen.

Maar ik spinde weer plezierige rondjes in het publiek. Ik onttrok me van het ene groepje en ging zitten bij het volgende groepje. Na het kussengevecht kwam een enorme groep ons vergezellen. Overal hernam ik vroegere conversaties met die ‘oude vrienden’ of begon ik helemaal nieuwe.

Pawel wou zwemmen. Eerst rolde hij in de pluimen van één van de kussens van het kussengevecht en dan stripte hij en ging hij het water in. Iedereen keek geamuseerd toe. Hij veronderstelde echter dat anderen zijn voorbeeld zouden volgen. Helaas niet – helaas voor hem. Maar hij liet het de sfeer niet verbotten. Als alle ogen dan alleen op hem gericht bleven kon hem weinig schelen. Hij deed voort met meer enthousiasme dan ervoor. Hij trok zijn boxershort in zijn bilspleet omhoog en iedereen lachte erom. Daarna rolde hij weer in de pluimen, en omdat hij nu nat was bleven ze plakken. Daarna deed hij de chicken dance.

Het werd kouder. Ook voor Pawel. Als een kleine groep die hards werden we de laatsten om op te kramen en door te gaan. Zulema was er ook bij, ook al was ze niet erg gemotiveerd. We gingen desalniettemin naar het geplande concertje van de Japanners. Dat werd iets heel bizars maar entertainend.

Na het concertje overtuigde ik zoveel mogelijk mensen mee te komen naar Chelsea, om daar verder te vieren. Onderweg kwamen we een man tegen die ter promotiebons voor gratis shots uitdeelde voor de bar recht tegenover Chelsea. Hij vertelde dat we er een emailadress op moesten invullen, maar dat dat zelf niet eens moest bestaan. Zijn bazen moesten gewoon iets zien staan en dan kregen we zeker die shot. We namen zijn raad aan en namen ineens ook zowat al van diens papiertjes en met een 25tal gingen we de keet binnen om die shotjes te vragen. En die kregen we ook. Gek genoeg.

Geamuseerd gingen we vervolgens naar de Chelsea. We namen een halve zaal in met onze groep en het feest kon beginnen. Iedereen danste en niemand deed onder. Het werd een geweldige atmosfeer en beloofde een nog betere avond te worden. Zulema en ik hadden echter onder ons al wat andere plannen gemaakt. Een vriend van Zulema kon enkelen op de gastlijst zetten voor een elektrofeestje. We slopen er onderuit en gingen met ons tweetjes met de laatste metro daarheen.

Het viel echter wat tegen. Er waren enkel dronken studenten en het was alsof niemand kon dansen. Ook was de muziek niet van het hoogste niveau. Er speelde een jonge kerel live met een zangeres, en alhoewel de zangeres goed zong, en ook alhoewel we die net tevoren leren kennen hadden backstage, viel de muziek tegen. Er was ook geen drank meer backstage te vinden buiten red bulls. We verstopten een jas in de koelkast en vernamen later dat het die van de zangeres was. Ik wachtte op de eerste metro terug. Ik was nog helemaal alleen.

Volgende dag had ik rendez-vous met Anna. Het zou de laatste keer worden dat we elkaar zagen. Ik had het voordien nog niet zo radicaal doorgedacht. Ik zei het haar ook, ik vertelde haar dat ik haar waarschijnlijk toch meer zou missen dan aanvankelijk gepland was.

Er waren nog tal van dingen die ik niet gezien had. Anna stelde me voor een mooi parkje en een opzienbarend, typisch Jugendstil bouwwerk te gaan bezichtigen, de befaamde kerk van Otto Wagner (Kirche am Steinhof – 1907).

Het was een mooie dag, weer zo’n eerste lentedag waarop iedereen zomers gekleed loopt, ook al is het maar 15 graden. In mijn hoofd voelde ik me een beetje groezelig maar ik liet dat me niet tegenhouden. De zon straalde en onder de warmende stralen leek alles mooier en uitnodigender dan gewoonlijk: het woog dermate door dat de balans als het ware oversloeg en mijn kater uit zijn vestiging tilde. Een Dafalgan deed daarbij natuurlijk ook zijn aandeel.

Anna wachtte me op aan een tramhalte dicht bij haar, dicht bij het parkje. We groetten elkaar weer min of meer onbeweeglijk – zoals gewoonlijk ondertussen. Geen dwangmatige uitdrukkingen van affecties. We gingen meteen op schok. Zij aan zij wandelden rustig de straten door. Ze wandelde te snel naar mijn zin en ik legde haar uit dat we ons niet in ‘transit’ bevinden. We vermochten ook gewoon te wandelen om het wandelen zelf. Beetje rondkijken. Ja want voor een keer was het niet te koud, en het regende niet, dus waarom niet eens wat trager lopen? Ik overtuigde haar heel langzaam. Want ze liep ook heel snel. “Stap uit de transit-zone,” zei ik, “en kom in de publieke ruimte.” We gingen naar het park en zetten ons op het gras. Ik sliep wat. Zij las was.

Erna namen we een metro naar een buitenwijk vanwaar we naar die befaamde kerk konden wandelen. Anna moest toegeven dat ze haar stad toch niet zo goed kende. We liepen zo een uurtje of zo voordat de kerk in zicht kwam. We namen nog een bus en kwamen op het Steinhof. Het was het laatste uurtje daglicht. We waren te laat om de kerk binnenin te bezichtigen. Ik nam wat foto’s van de buitenkant. Het zag er mooi uit met dat roodachtige zonlicht erop. Het bladgoud van het koepeldak glinsterde. Ondertussen kwamen een bepaald soort onderwerpen steeds vaker terug. Anna was geil. Ze vertelde het me op allerlei manieren. Ze deed me pijn in mijn broek met al haar geile praat. Ze raakte me aan, ze kuste me, ze likte en hijgde in mijn oor, ze bevoelde me op onzedige plaatsen. Ik werd er wild van. Ondertussen wandelden we rond de kerk en nam ik nog wat foto’s. Ze liet me geen foto’s van haar nemen.

We gingen het parkje achter de kerk binnen met als doel, wel ja, ze wou mij in een zin dat ik haar ook wel wou. We waren niet alleen, maar we werden niet gezien, denk ik (nu zo achteraf). Het kon me eigenlijk ook niet zo schelen. Het was geweldig. Geweldig, risicovol en spannend, en best van al, zij wou het bijna meer dan mij.

Na ons avontuurtje in het park hadden we honger gekregen. Ze nam me mee naar iets goedkoops met een gezellig terrasje waar we ook een wijntje konden drinken. We aten een typisch Oostenrijkse soep met dikke klompen spek en veel voedzame groenten en aardappelen in.

We gingen naar het appartement, slapen. Dat deden we ook. Maar eerst lazen we nog wat Nietzsche en wisselden we nog wat gedachten uit. Dan hield ook dat op. Ik gaf haar alles wat ik had, alles plus één, plus twee, plus drie, en ze overtuigde me steeds weer om verder te gaan.

’s Morgens moest ze naar de les. Het was behoorlijk vroeg maar ik kon blijven liggen. Een laatste afscheidskus en weg was ze. Ik liet overal in haar flat briefjes achter met onzinnige commentaren.

Terug op het appartement bij Benedikt was het wat hectisch. Ari, die verwacht werd ’s avonds terug te komen, belde dat hij de ochtend nadien pas terug zou komen. Ondertussen wist men niet goed wat gedaan. Het was mijn laatste avond en men wou wel iets speciaals doen, maar ik wou me eerder rustig houden, zodat ik uitgeslapen naar Nürnberg kan vertrekken.

We keken uiteindelijk naar een film die ik gedownload had, Hundstage. Het was een Oostenrijkse film, een typisch Weense film zou je kunnen zeggen. Een donker en hard realisme dat ook in de recente film Revanche zit. Hier ging het echter om een film van dezelfde auteur als Import/export, Ulrich Seidl, een erg controversiële figuur in Oostenrijk. En ook deze film getuigde daarvan. Het ging om de machteloosheid van alledag, gecombineerd met de lafheid en achterbaksheid waar we allemaal wel een beetje van zitten hebben. Benedikt en Tobi raakten echter niet verder dan de toegeving dat het allemaal typisch Oostenrijks is. Dat was het ook, maar de kleinburgerlijkheid erin reikte voorbij de grenzen, me dunkt, en daar komen mensen als Benedikt en Tobi vanuit hun zelfkritiek op hun wankele Oostenrijkse trots veelal niet over. Spot drijven met zichzelf kunnen ze wel, maar het kritische aspect ervan inzien, neen dat is blasfemie.

Volgende dag maakte ik me klaar voor een dag van verhuis – eens wat verder als ik in de laatste weken had gedaan. Het stemde me op slag serieus. Ik kwam weer in de gesteldheid van lange tijd tevoren: de reiziger, de beschouwelijke reiziger, overal heentrekkend om te bezien, de horizon af te speuren, te ontdekken, te taxeren en te besluiten. Het was een houding die ik al gewoon was aan te nemen. Ik sterkte me erin, en de vertrouwdheid gaf me kracht.

Via een site op het internet, mitfahrgelegenheid.com, had ik een lift gevonden. Ik sprak af in het Duits. Het was een jonge man, hij was zelf van Nürnberg en was hier in Wenen met zijn ouders op vakantie gekomen.

Terug naar Benedikt

’s Avonds sprak ik na de les weer af met Anna aan de opera. Ze nam me naar een hippe alternatieve bar waar een dj draaide en een onnozele film ondertussen net boven hem geprojecteerd werd. Het was leuk weer bij elkaar zijn. Er waren twee travestieten, of transseksuelen (ik heb niet kunnen voelen), en ik vertelde over Matej homoseks zonder passie en we praatten verder over het opschorten van vooroordelen over onze eigenste seksuele geaardheid en kwamen te besluiten dat onze intiemste wereld eigenlijk ook een sociale wereld is, integraal vormgegeven door sociaal verworven begripseenheden – of dat nu talige of andere ‘eenheden’ zijn – ze zijn sociaal. Anna dronk weer snel. We dronken twee pinten in minder als een uur tijd, en gingen daarna naar bed – haar bed. Onderweg toonde ze haar borsten, om me gemotiveerd te houden. Het werkte – al was ik niet de enige die het had gezien. Vervolgens deden we nog wat zaken die grensden aan seks in het openbaar en ten slotte gingen haar kamer binnen, waar we de deur van sloten om de geluiden te dempen – van onze gesprekken over Nietzsche natuurlijk.

Volgende dag had ik weer een verhuis gepland, dit maal van Evelyn naar Benedikt – omdat Evelyn een homoseksueel koppel had uitgenodigd waar ik niet bij in de kamer wou liggen (omdat hun profiel er uitzag alsof het om twee heel oppervlakkige jannetten ging). Bij Benedikt was ik tegelijk meer als welkom. Ik was die mogelijkheid ook al een week op voorhand beginnen aftasten. Het enige probleem was dat Ari, de New-Yorker waarmee ik het laatste weekend nog twee avonden samen was uitgeweest, plots uit zijn appartement was gezet en nu een slaapplek zocht en dat bij Benedikt deed. Benedikt liet het aan mij over om te beslissen, ik zou de woonkamer tenslotte met hem moeten delen. Maar ik zei meteen dat het goed was. Ari is een leuke kerel om mee rond te hangen, en ermee samenleven zou me geen probleem geven – er was ook plaats genoeg.

Ik verhuisde net voor de les en toen ik ’s avonds van mijn les terugkwam, waren Ari en Benedikt en Tobias er allemaal. Ari had een soort soep gemaakt, een soep met alles, of toch alles wat in Benedikts frigo te vinden was. We bleven alle vier de rest van de avond in het appartement. We babbelden wat over onze ervaringen met vrouwen en vergeleken wat mentaliteiten – het soort discussies waarin het cultuurrelativisme natuurlijk weer welig kon tieren. Nadat Benedikt ging slapen hadden Ari en ik het nog wat over geloof. Ari was joods, en ook praktiserend. Er kwam een nogal zinloze discussie op gang over het feit of God bestaat. Hij had allerlei bizarre uitvluchten klaar zitten tegen argumenten die de onzin van openbaringsreligies en godsbewijzen aantonen. Ik bleef uiteindelijk met mijn mening langs de kant staan – ook al gunde hij mij de wetenschap en alles wat we überhaupt kunnen kennen aan mijn kant. Natuurlijk, zei ik hem, onzin sijpelt altijd terug binnen, of het nu naar boven sijpelt of niet. Het wordt nooit mijn opzet een dam bij hoogwater te bouwen.

Wat wel interessant was, was zijn reactie toen ik zei dat we in België, ofschoon het secularisme, in katholieke scholen worden opgevoed met kruisjes in de klaslokalen en godsdienstlessen die zichzelf meer als een beschrijving van het cultureel erfgoed zien dan als een bekeringsrede. Ik zag er meteen ook mee in dat dat bij ons de godsdienst een eerder matte aanschijn van saai, ouderwets en volks meegeeft, en allesbehalve persoonlijk – zoals het voor Amerikanen veelal is: een kwestie van faith. Voor ons is het een kwestie van traditie, en hoe meer men erover nadenkt, hoe meer men tot de realisatie komt dat dat ‘geloof’ meer dan wat dan ook om een blind vertrouwen in een eeuwenoude mannenorde gaat, een roestige priesterheerschappij. – Ja, God zij bedankt voor de Kerk als instituut: met zijn corrupte aardse afgevaardigden heeft Hij zijn eigen ontrading in gang gezet.

Ik sloot de ogen en vertrok in een diepe, bevredigende slaap. Volgende dag kreeg ik een bericht van Michaela dat ze ’s avonds naar de Donau ging met ‘de twee blondjes’ en erna samen naar een studentenfuif. Ik wachtte aanvankelijk wat af maar besloot toch uiteindelijk voor de twee blondjes te gaan. En ook voor de Donau en de fuif natuurlijk.

Na de les ging ik er rechtstreeks naartoe. Er was evenwel weinig van een feeststemming. Michaela wachtte enkele couchsurfers op. Het was 10 uur. Ze waren veel te laat en Michaela boog zich bij wijze van spreken achterstevoren voor hen. En ondertussen wachtten de twee blondjes wat op de komst van een hogere hand om voor hen uit te tekenen wat hun lot wordt. Twee couchsurfers die Michaela voor een coffee and drink had uitgenodigd kwamen erbij zitten. Het was een Amerikaans koppel uit San Francisco. De man werkte overigens bij Facebook, in het hoofdkwartier, als databasebeheerder.

Het koppel vertrok weer. Het werd snel laat en er werd besloten niet meer te gaan naar het studentenfeestje. Michaela wachtte nog steeds op een Canadees koppel dat moest aankomen. De twee blondjes wouden naar huis. Ze gingen eerst nog naar McDonald’s en ik ging mee. We praten over seksuele experimenten en verkrachtingen. Ik zag aan de glans in hun ogen dat er wel meer inzat. De spanning werkte verleidelijk – al had ik tegelijk de indruk dat ze met hun schrale 18 jaren levenservaring mij toch zouden ontgoochelen als het op seks zou aankomen. Misschien was ik na al dat ‘seksueel aanbod’ van de laatste dagen en weken sceptischer geworden. Hoe dan ook had ik dit potentieel triootje al rap afschreven. Ze nodigden mij nochtans uit voor een feestje met louter hen tweeën de volgende avond. Maar ik wist dat zij steeds een reactieve positie zouden innemen, ook al was het flirten met hen spannend, en kwamen we in een hoogst interessant driehoekig spanningsveld te staan. Maar het ging iets te gemakkelijk om op hen in te praten en mijn wil erin door te duwen. Een ‘halt!’-moment was ook niet uitgesloten.

De dag erop was ik net als de laatste dagen meer en meer op plannen gericht. Ik zocht een concrete route die ik door Duitsland zou afleggen. Niet meer dan 5 steden, nam ik me voor, en dan Berlijn. Eén maand Duitsland, één maand Berlijn: dat leek me een goede verdeling. Middels heel wat overleg, dat me telkens veel te veel overbodige informatie gaf, kwam ik uiteindelijk tot de route: Nürnberg, Heidelberg, Köln, Amsterdam voor Koniginnedag, Hamburg, en dan Berlijn.

Tussen al het zoeken door op Wikipedia naar hetgeen waaraan ik me kon verwachten, vertelde Zulema me alles over haar verhouding tot Benedikt. Ik bevond me er wat middenin: een heel complexe situatie. Haar verzweeg ik zo bijvoorbeeld omwille van strategische redenen dat ik Benedikt al de eerste keer dat ik op zijn couch kwam slapen had verteld dat Zulema hem wel ziet zitten. Ze had het me ook zonder al te veel subtiliteit gezegd: Benedikt was van de eerste keer dat ze hem zag haar oogappel. Maar sinds ik dat verteld had, was er een hele uitwisseling tot stand gekomen waar ik moeilijk op had kunnen voorzien. Aanvankelijk dacht ik eigenlijk dat Benedikt alles al voor elkaar had bij die andere drie meisjes waarover hij de ganse tijd sprak en dat dit niet meer dan een compliment zou betekenen. Hij leek dan ook zo ongelooflijk zelfvoldaan. Maar hij bleek dit meer nodig te hebben dan wat dan ook. Het werd algauw een onderdeel van het beeld dat hij voor elk van zijn vrienden ophouden wou.

Benedikt bleek de laatste twee weken Zulema zo ver gebracht te hebben dat hij ze als zijn vriendin kon beschouwen. Zo deed hij althans – tot haar ongenoegen. Ze vertelde zo bijvoorbeeld dat hij tegen iedereen over Zulema was beginnen spreken als zijn vriendinnetje, en dat terwijl ze nog niet eens samen waren uitgeweest in die laatste weken waarin zijn nieuwe verhaal zich had afgewikkeld. Zulema had het niet zo voor die nieuwe attitude. Ze wou helemaal niemands vriendinnetje zijn, ze wou gewoon niemand toebehoren. En al zeker niet zo’n serieus, droog zakenmannetje dat nooit eens uit de bol kan gaan – zoveel woorden legde ik haar in de mond. Zulema wou uit de bol gaan, vertelde ze me. En ik begreep haar – ik kende haar geprefereerde levensstijl ondertussen wat. Ik zei dat ze dat dan maar aan Benedikt zo moest vertellen. Ikzelf zou Benedikt later ook nog een versie van het verhaal doen waarin Zulema voorkomt als ontembare wildebras en hijzelf als te goed, te braaf, te gematigd. Mijn gepreek leek wel een horoscoop: ze hadden het beiden beter zo.

We spraken ’s avonds af aan de opera. Het was een betrekkelijk warme dag geweest en we dronken goedkopen pintjes uit Zulema’s koelkast in open lucht, eerst voor de opera, dan op de Stephansplatz, vlak voor de Kathedraal. Ineens kwamen twee bekende gezichten voorbij, Pawel, de Poolse lolbroek die me kende van op een vliegtuig naar Barcelona, en Sophie, de Californische schone waarmee ik eerder een paar toffe wandelingetjes had gemaakt. Ze waren op een fietstochtje – heel duidelijk een ‘date’, en aanvankelijk leken ze maar even halt te houden. Maar dat even werd al gauw één pintje, en dat ene een tweede, en uiteindelijk gingen we samen stippeldronken naar een salsaclub pal in het commerciële centrum. We gingen de club even uit en dronken een pint aan een Würstelstand en er werden weer wat stomme woordspelletjes gespeeld en grapjes gemaakt. De combinatie van persoonlijkheden was geweldig. De sfeer was helemaal op spel en plezier gesteld, en ja, op onnozele hoogtepunten.

Ik mocht echter niet te veel drinken. Voor de volgende dag had ik een ‘couchsurfingevent’ georganiseerd (wat betekent dat ik een uitnodiging had ‘gepost’ op de site van couchsurfing in het forum van de groep van Wenen) en gezien het weer, en het enthousiasme dat eerste lentedagen doorgaans meebrengen, beloofde dat een leuke dag te worden, een dag van drinken en eten, en een dag van samen muziek spelen en vrolijk samenzijn. – Deze laatste woordencombinatie doet me wat denken aan een lied van Hitlerjugend, maar dat was het allesbehalve: het was couchsurfing Vienna.

Bij Evelyn

Volgende dag sprak ik ’s avonds af met de andere Anna, degene waarmee ik het eerste weekend gekust had, degene die me – bijna – klierkoorts had gegeven. Ze had een factuur bij voor het bloedonderzoek dat ik had laten afnemen. Wat ze erna nog wou doen was me niet helemaal duidelijk, maar ik vermoedde iets drinken.

Anna was niet erg enthousiast en het was moeilijk haar aan het lachen te brengen. Ze had ook geen idee van wat we konden doen. Ik had graag van haar gehoord wat er leuk is in haar stad, maar alle beslissingen werden aan mij overgelaten. We gingen dan maar naar Alt Wien, waarvan ik wist dat het een tof café was. Maar het zat overvol, en om daar met de ingetogen Anna bij te gaan staan, had ik hoegenaamd geen zin. We wandelden door de Bermudadreieck, een stel straten met veel bars en danscafés waar menigeen weleens ‘verdwaald’ in raakt. Wij kochten ons echter een pint in een Würstelstand en dronken die buiten op. Daarna probeerde ik geleidelijk aan een einde aan de avond te maken. Ik zei dat ik moe was en de volgende dag wou studeren en werken (‘plannen’ noemde ik dat voor haar, waarmee ik dan doel op het schrijven en herschrijven van mijn blogs). Ik probeerde haar uit te leggen dat wat ik doe nog wel wat werk inhoud, dat ik niet gewoon wat ik Wenen kom rondhangen en pinten drinken. Maar ze kon haar moeilijk voorstellen dat wat ik deed niet ontspannend was. Ik was op vakantie, zei ze, en alhoewel ik daar helemaal niet in die bewoording mee akkoord was, kon ik haar moeilijk van het tegendeel overtuigen. Onze wegen gingen uiteen.

Later realiseerde ik me pas ten volle wat ze bedoelde als ze zei dat ik ook gewoon bij haar thuis iets kon gaan drinken, namelijk op het moment dat ik deze sms van haar kreeg: “You could have slept with me, you know that…” (Het is overigens maar best dat ze dit niet leest.) Ik had haar natuurlijk niks van de andere Anna verteld, wat misschien ergens wel oneerlijk was. Maar anderzijds vond ik haar toch niet aantrekkelijk genoeg. Ze was nog niet half wat de andere Anna voor me was. Ze trok me nauwelijks of niet aan. Wel is het natuurlijk altijd leuk zo’n berichtje te ontvangen (+49 176 78 33 34 31). Ze gaf zich met alles wat ze had over en reduceerde haar hele vrouwelijkheid tot een ruwe mannelijke seksualiteitsnotie. Wat ik volgens haar wou, hoorde voor haar als vanzelfsprekend thuis in die – heel kleine – verzameling van wat mannen willen: seks.

De volgende dag had ik voor het eerst sinds enige tijd weer een gesprekje met Zulema. We spraken af om ’s avonds eens iets geks te doen. Naar mijn voorstel kwamen we overeen om ons samen te gaan verdwalen in de Bermudadreieck. De vorige avond had ik het met Anna leren kennen en ik wou er graag wel eens wat gaan boemelen met een jolige bende. Zulema kreeg alles weer voor elkaar.

Na de les trof ik Ari op het plein voor de opera rechtover het gebouw waar ik mijn lessen heb. Ari is een New Yorker waarmee ik al eerder enkele keren ideeën en moppen had uitgewisseld. Hij doet een ‘duurreis’ door Europa door overal in technische museums te werken en hoopt zo minstens een jaar onderweg te kunnen blijven. Ik ondervroeg hem wat uit aangaande zijn opzet. Wat hij doet was echter niet meer dan een email schrijven waarin hij zegt wat hij gestudeerd heeft (iets wetenschappelijks) en waarin hij met veel enthousiasme en zelfmarketing zoals enkel Amerikanen dat kunnen, zichzelf naar binnen probeert te praten. In het Technische Museum in Wenen werkte hij zo bijvoorbeeld voor 6 weken in een klein team om het museum te verjongen en interactiever te maken. Ervoor zat hij in Praag, en voor zijn volgende bestemming twijfelde hij tussen Kroatië en Denemarken. We babbelden enige tijd vooraleer de anderen kwamen. En één voor één kwamen ze toe, de Engelse Helen (die mij eerder al een nacht haar matje had geleend), de Zweedse Annicka (me ook bekend van op de Stammtisch) en Zulema vervoegden ons en we gingen op weg. Het was niet zo koud meer en iedereen had drank mee voor onderweg, en we bleven dan ook lang onderweg. We gingen ons op het centrale plein voor de enorme Stefansdom zetten (een patserige kathedraal dat herinnert aan de Oostenrijkse glorietijden) en dronken en praatten. Ook Albert kwam erbij, een autochtoon, en zo hadden we dan toch wel iemand die werkelijk in de stad thuis was. Hij was een fotograaf, en hij zou me later die avond nog tonen dat het camerastatiefje dat ik ondertussen al zo’n twee maanden met me meesleurde uitschuifbaar is, en dus eigenlijk dubbel zo groot is. Ik deed weliswaar alsof het vanzelfsprekend was.

We gingen een bar binnen waar we nog wat konden praten. De sfeer die de groep had opgebouwd door zo lang buiten op straat de kletsen en drinken kon maar moeilijk meegenomen worden in een danscafé, dus gingen we dan maar zittend een spelletje spelen. Het werd hilarisch. Ik stelde voor om een variant van ‘ik ga op reis en ik neem mee’ te spelen: “ik ga naar de Bermudadreieck en ik neem mee.” Maar het liep al snel een vaartje, en in plaats van te ontsporen liep als het ware op nieuwe sporen verder in hilarische nieuwe richtingen. Elk vertelde een zin en zo maakte een jongen zich klaar voor een couchsurfingmeeting door zijn bril op te zetten, een condoom aan te doen, en er daar vervolgens een gaatje in te prikken om te kunnen plassen, tot zijn moeder dan plots binnenkomt, die dan met die jongen naar de buurman gaat, die dan op zijn beurt de jongen dan een nieuwe condoom geeft, enzovoort enzoverder. – Amerikaanse humor, noemde Ari dat.

Later gingen we wat dansen. Ari ging slapen en Albert trok zich wat terug langs de kant om met een oude bekende te praten. Ik bevond me alleen met drie meisjes, in een club met ongeveer 80 procent mannen. Het was druk en de massa bewoog. Iedereen duwde tegen iedereen. Annicka vroeg me haar vriend te spelen, bij wijze van voorzorg tegen die typische geforceerde verleidingspogingen van dronken mannen, wat ik met plezier en niet zonder overtuiging ook deed. We wreven en botsten tegen elkaar aan en ze bevocht mij zowaar tegen haar eigenste verlangens om haar vriend te bedriegen. Ze sloeg behoorlijk hard voor een 19-jarig meisje, en toch moest ik haar vriend spelen. Het was onmogelijk. De dag nadien zou ik me niettemin wat voor mijn arrogantie schamen. Ik trok Annicka en Zulema naar me toe en speelde heerser van de zaal. Niemand was goed genoeg.

Zaterdag had ik een kater. Ik was echter nog niet goed wakker en er werd aangebeld. Het was die nieuwe couchsurfster waar Evelyn al over had verteld, Sri, een Indisch meisje dat in Amsterdam studeert. Ik stelde mij en mijn katerkop voor en trok me terug met mijn pc. Ze ging met Evelyn wat de stad gaan verkennen. Ik sprak iets af om hen later op de middag te vervoegen.

Het was de eerste dag sinds ik in Wenen was dat het echt warm was. De zon scheen en op was sluierwolken na was de hemel open en helder. Wenen leek heel wat mooier en uitnodigender onder de warme stralen van de zon. We wandelden en babbelden zonder eind.

’s Avonds was er een 20’s feestje. Ari had het in een post op het forum van couchsurfing gezet. Het was georganiseerd door enkele van zijn medewerkerkers in het Technische Museum en beloofde een unicum te zijn. Bovendien zouden zowat alle couchsurfers die ik had leren kennen er ook aanwezig zijn, allen verkleed in Amerikanen uit de jaren 20 – dat kon niet slecht zijn. Benedikt was bovendien helemaal in zijn nopjes want hij zou er eens kunnen uitpakken met zijn ‘Charleston’, een dans waarin hij zich sinds kort aan het specialiseren was in de dansschool.

Het was evenwel een verrassend stijve bedoeling. Iedereen was overdreven deftig gekleed en zowat de helft van het publiek bestond uit 40ers die niks deden dan op een stoeltje zitten en toekijken op de dansers – om dan na elk dansje te applaudisseren. Op de dansvloer werd er hoofdzakelijk gedanst door vrienden van Benedikt, leden van dezelfde dansschool. Mijn kater van de dag ervoor woog echter te zwaar door om te gaan tippeltenen en met een zwierig voetwerk te gaan jiven en Charlestonnen.

Alhoewel het feestje behoorlijk exclusief was, en het grootste deel er op persoonlijke uitnodiging was, bestond zowat half het publiek uit couchsurfers. Het feestje eindigde echter om 12 uur en er werd nog op het laatste moment gezocht naar een club waarheen we de hele groep integraal zouden kunnen verplaatsen.

We waren met een 20tal en door de Weense straten was de dronken massa bijzonder moeilijk bijeen te houden. Maar we sloegen erin en uiteindelijk gingen we naar Ost, een club bekend voor zijn sterke dj’s in Balkanbeats. En dankzij een slimme onderhandeling raakten we binnen voor slechts 5 euro per persoon in plaats van 15 euro. Iedereen ging mee en het werd een knaller van een feestje. De club was groot en bestond uit vele afzonderlijke zalen, maar onze groep was zodanig groot dat het erg gezellig werd: waar ik ook heenging, er waren couchsurfers zich aan het bezatten en onnozel aan het doen overal.

Ik bleef tot de allerlaatste en ging naar buiten met een stel Oostenrijkers en nam de eerst metro naar Evelyn. De dag erna had ik evenwel een dubbele kater. En het regende. De indische Sri was al de hele dag buiten op een verkenningstocht. Ik deed weinig. ’s Avonds keek met haar een Indische film, Rang de Basanti, een moderne Bollywoodfilm. Ik verschoot er aanvankelijk van hoe makkelijk ik die begreep. Het leek wel een Engelse film met hier en daar wat Indische invloeden erin. Het was echter een Bollywoodfilm van een zwaardere categorie (een zeldzame categorie in de Bollywoodproductie) en na twee uur begon ik te begrijpen dat de scene’s tussen het zingen en dansen meer voor het verhaal betekenden. En het was nog lang niet gedaan. Het handelde over de inertie en de algemene onverschilligheid voor wat de staat aangaat sinds de onafhankelijkheid van India, en anderzijds worden de heersende spanningen tussen Hindoe’s en Moslims ook aan de kaart gehaald. Het was een indrukwekkende film. Een film die ik trouwens aan iedereen zou aanraden die ook maar enigszins in de rest van de wereld geïnteresseerd is: tik op Youtube ‘Rang de Bassanti’ en verdiep je in het hedendaagse India.

De volgende dag maakte ik met Sri een wandeling langs het Hunderwasserhaus en Schwedenplatz, en ook na de les vervolgden we onze verkenningstocht. We gingen naar Alt Wien en wandelden terug langs een Würstelstand waar we nog een biertje voor onderweg namen. Toen we met de lift naar Evelyns appartements naar boven gingen, bleef die ineens vastzitten tussen twee verdiepen. We zaten vast met een andere man, een buur van Evelyn. Gelukkig bleef die rustig genoeg om ons te laten wachten op onze bevrijders. Het was niet bepaald de leukste situatie maar we konden na een half uurtje wachten uitstappen en de volle 10 meter naar onze respectievelijke bedjes wandelen. ’s Morgens nam ze afscheid en ging ze verder op weg naar Salzburg.

Nog meer hallo Anna

Net als Benedikt woonde Evelyn in een ‘Turkenwijk’. Het heeft lichtelijk iets intimiderends, door straten te lopen met enkel Turkse winkeltjes, waar de enige andere blanken op straat trainings en baseballpetjes dragen. Anderzijds heeft het wel iets eenvoudig, iets heel klaar en doorzichtig. Ik ben een buitenlander net als zij, en de enigen die tot criminaliteit in hun eigen wijk in staat zijn, zijn die 16 jarige snotaapjes die overal wel voorkomen, meer beïnvloed door MTV dan door eender welke traditie of ‘cultuur’.

Het was vrijdag. ’s Avonds was er een foodparty. Evelyn organiseerde klaarblijkelijk graag foodpartys. Toen ik terugkwam van de les zat de sfeer er al goed in. Er werden oneindig veel verschillende dranken gedronken en gerechtjes gegeten. Iedereen had iets mee – dat was ook de opzet. Matej maakte een punch met de meest uiteenlopende ingrediënten, met onder andere kaneel, kokosmelk, sangria, oosterse kruiden en fruit. Ik dronk van de pintjes die ik had meegebracht.

Ik babbelde weer met vele verschillende mensen. Een stel Amerikanen, en ook een knap meisje wiens nummer ik vroeg opdat we later eens kunnen afspreken (wat ik uiteindelijk nog vergat te doen), en uiteraard Evelyn en Matej. Ik begon overigens te vermoeden dat Matej een homo was.

Benedikt en Tobias waren er ook. Ze gingen erna naar Chelsea en vroegen of ik geïnteresseerd was. Evelyn moest de dag erop vroeg opstaan en zou niet veel later gaan slapen. Ik kon nog één nachtje bij Benedikt slapen (die op wandelafstand van Chelsea woont), zodat ik dan de volgende dag de metro terug kon nemen. Zo verlengde ik mijn verblijf bij Benedikt toch nog met één nacht.

In Chelsea kwam ik de twee Erasmusmeisjes van mijn Duitse les tegen, de Turkse Simru en Servische Vildana. Tobias zei dat ik meer mensen kenden als hij. Niet onterecht. Ik werd algauw aan een hele bende Erasmussers voorgesteld. Heel wat korte introductiepraatjes volgden. Een van de meisjes zei dat ze “Hungary” was waarop ik vroeg of ze dan nog niet gegeten had. Ze begreep het niet.

Benedikt praatte met enkele collega’s van het werk. Mij interesseerden ze niet erg, ook al omdat Benedikt er zichtbaar oninteressant stond te wezen. Tobias bleef het grootste deel van de avond bij de Erasmusmeisjes en ik. De Servische Vildana vroeg me hoe groot mannen in de EU zijn. Ze was ongeveer zo groot als mij en het was me duidelijk dat ze zich om die reden niet aangetrokken voelde. We hadden de hele avond dat soort conversaties: over of EU-mannen trouw zijn, hoeveel kinderen ze willen, hoeveel koppels in de EU scheiden enz. enz.

De Turkse Simru kwam uit Istanbul (in tegenstelling tot de meeste Turkse immigranten bij ons) en was zoals altijd heel hip gekleed. Ze was net als de meeste anderen van de kliek 20. Haar vriendin was erg knap. Ze was ook van Istanbul. Vildana vertok en we dansten de rest van avond met ons drieën. De twee vermeende pick-up artists, eerst Benedikt, al snel gevolgd door Tobias hielden het al snel het voor bekeken. Maar ik deed voort. Ik had een derde sleutel dus kon ik nog even nablijven met de Erasmussers.

De volgende ochtend wachtte ik niet tot Benedikt of Tobias opstonden. Ik ging meteen naar Evelyn. Ze had me immers gevraagd voor half twaalf terug te zijn. En ja dat was vroeg. Ik besteedde het grootste deel van de dag slaperig op de bank bij Evelyn, over het internet chattend met Anna en enkele vrienden uit België.

Ik had voor ’s avonds nog een uitnodiging voor een Einweihnungsparty (inwijdingsfuif), van twee meisjes die ik op het Angewandte feestje had leren kennen. Ik had Benedikt en Tobias meegevraagd. Maar Anna had ook een Einweihnungsparty bij een vriendin van haar. Dat begon om 8 uur al. En Benedikt liet op zich wachten. Hij belde maar niet. Ik belde Tobias. Tobias had geen zin meer en Benedikt bleek op schok met een meisje. Dat verklaarde. Ik bewoog toch maar wat en ging uiteindelijk tegen 10 uur mee met Anna naar het Einweihnungsparty van haar vriendin. Zo kwam ik eindelijk eens in een puur Oostenrijks gezelschap terecht.

Het was een typisch flatfeestje. Enkele blowers waren iedereen aan het aanzetten om te delen in hun roes, en er werd gedronken en gezeverd zonder eind. Velen waren geïnteresseerd in wie ik was, wat ik deed enzovoort. Ik was exotisch. Anna kende aanvankelijk enkel die ene vriendin en nog een ander meisje, maar ik duwde ze wat voor me uit als het centrum van de belangstelling. Een meisje vroeg of we een koppel waren. Anna was goed met lastige vragen. Ze zei neen. Iets vreemd om openlijk te zeggen voor een vriendengroep. Niet veel later wou ze mij weer kussen. Ik weerde ze af. Ik vroeg haar hoe dat zat met de openbare zedenschennis hier. Ik had geen zin in ‘sex in public’, zei ik – voorlopig dan toch tenminste.

Ze vroeg me ook om nog wat meer over waarden te vertellen, waar ik die middag op Skype over had zitten vertellen. Ik legde haar uit dat er zaken zijn die opbouwend zijn in het leven, en zaken die reversibel, ofte wel onproductief, zijn. Mij kussen, zei ik zo ter illustratie, is onproductief: daar volgt niets hogers of beters of schoners uit – enkel een momentane bevrediging van een momentane begeerte. Ik maakte het haar duidelijk door de stem van onze gemeenschappelijke autoriteit, Nietzsche. Boven alles, zei hij, moeten we scheppen, en als er nog iets hogers is dan het scheppen zelf, dan is het wel het schenken, zei hij, ja, het schenken, het delen en meedelen van die geschapene zaken. Maar wordt er dan iets geschapen in dat bevlogen ogenblik van de kus? – “I like it when you talk like that,” zei ze. Ze wou me nog steeds kussen, nog meer zelfs.

Niet veel later gingen we door. We namen een taxi. Zij betaalde. We gingen nog eens langs op het ander Einweihnungsparty, wat een gek feestje beloofde te zijn. Ik had ze overtuigd. Het was bovendien vlakbij Anna’s flat. Ik had haar het bezoek aan dat feestje voorgespiegeld als iets productievers dan seks – een hele uitdaging. Maar ja, het loonde. Het was een zeer bijzonder feestje, onvergelijkbaar en het bezoekje waard. Al bij het binnenkomen van het gebouw leek het een inwijding zonder weerga te worden. In de traphal ontmoetten we de eerste zingende dronken mensen en we wandelden naar boven. De flat zag eruit als een flat in een kraakpand. Het was donker en er hing veel rook. Als vestiaire stond er een winkelkarretje. Er stond een oude, onbruikbare strijkplank opgesteld met wat brol op. Maar het ging nog veel verder dan een winkelkarretje en een strijkplank. Overal lag en hing brol, op de grond, hangend aan het plafond, met nagels aan de muren getimmerd. Het leek wel decoratief, enkel wat minder mooi.

Er liepen mensen heen en weer, dronken, stoned. Er was kennelijk zodanig veel volk uitgenodigd dat men ons niet voor vreemden aanschouwde. Maar best, want de meisjes die mij uitgenodigd hadden bleken algauw weg van deze planeet. We wandelden wat rond als Westerlingen in een arm land, vrijblijvend, zonder enig engagement, de omgeving afschuimend naar merkwaardige voorvallen om ons later nog interessant rond te maken bij onze vrienden in een boeiend discours over onszelf. We volgden het geluid van de muziek naar één van de kamers. Er speelde luide drum ’n bass. Er was een dj aan het werk. We luisterden even. Niemand danste. Groepjes zaten op de grond over de hele kamer uitgespreid. We herkenden niemand, maar niemand herkende ons. Er was echter geen plaats vrij op grond om ons ergens bij te zetten. We liepen naar een andere kamer waar alleen twee zetels stonden. Daar zat Wendy – het meisje waarvoor het feestje georganiseerd werd. Ze herkende me niet. We liepen door. In de keuken zat er nog een heel gezelschap. Aan de deur van de keuken stond Anna, de Anna die me uitgenodigd had twee weken voordien op de Angewandte. Ze stond er met een vriendin van haar. Ze was druk in een onderonsje verdiept met een vriendin. Ze knipperde het licht van de keuken aan en uit. Zij en haar vriendin gierden het uit. Ik verstond totaal niet waarom. Ik voelde me echt een toerist. Bovendien herkende ze me niet. Maar het kwam er niet op aan. Er liepen zo bijvoorbeeld de hele tijd mensen in de keuken rond maar niemand vroeg Anna om het licht aan te laten. Dat had allicht geen zin. Ze was weg. Dat wij eveneens zowat in een eigen wereldje vertoefden – terwijl we het hele gedoe overigens becommentarieerden met meedogenloze cynische kritiek – deed ons er eerder bijhoren dan afstandelijk uitschijnen. Het hele gedoe mankeerde dan ook nog maar de minste zin: daartegen zou geen van hen het verweer opnemen.

Iemand speelde op de fluit in de gang en we gingen kijken. De fluit hing er met een doel. Ze opende de deur van het toilet, werd ons verteld. De fluitist deed het voor. Maar de deur opende niet. Hij floot wel behoorlijk goed. Ik probeerde het ook eens. Het was wel tien jaar geleden dat ik een blokfluit proberen bespelen heb. Maar de deur ging open. Ze gaf uit op een rij ondefinieerbare plastieken dingen aan touwtjes van waaronder vervolgens een meisje kwam gebukt. De weg naar het toilet had duidelijk meerdere obstakels. En ik had de magische fluit weten te bewerken. Ik gaf ze terug aan de kerel naast me.

Anna babbelde geamuseerd met de fluitist en enkele van zijn vrienden. Ik kon wel raden waarover het ging maar hun Oostenrijkse woordgrapjes en andere onnozelheden gingen grotendeels aan mij voorbij. Hoe ze er op waren gekomen om zulk een brol aan het deurframe naar het toilet te hangen was me overigens een raadsel. Creatief was het anders wel. En gek. Ja, en ik kon me van langsom beter een beeld vormen van de mensen waarmee ik hier te doen had. Nog zo één: een meisje met een geweldig idee kwam bij mij staan. – Met Duck-tape valse wimpers maken! Yeahhh! – We kleefden stukjes op onze elk van onze oogleden en probeerden anderen voor deze nieuwe trend te winnen, maar onze nieuwe Duck-tape-wimpers-vereniging kwam helaas niet erg van de grond en we zochten dan maar een andere hobby. Ik trok terug naar Anna en na enige tijd besloten we dan maar terug naar het appartement te gaan. Ze had genoeg op de fluit geblazen, zei ze, ze wou eens wat anders doen.

Volgende dag keerde ik uitgeput terug naar Evelyn. Ik keek een film op mijn laptop en ging vroeg slapen om volgende dag wat Duits te studeren.

Maandag begon ik weer aan mijn studiewerk. ’s Avonds ging ik weer naar Benedikt. Hij had al langer een ‘wurstelflekken’-etentje gepland voor zijn vrienden van de Weense groep van couchsurfing, en als zijn vorige gast kon ik de uitnodiging moeilijk weigeren. Het bleek een typisch Oostenrijks gerecht: pasta (‘flekken’) en vlees (‘wurstel’) en dat was zowat heel het gerecht (spijtig genoeg voor de vegetariërs).

Benedikt had er de week voordien meermaals over gesproken. Alle drie de meisjes waarmee hij uitging zouden er aanwezig zijn, plus een ex van hem, die het naar verluid overigens helemaal niet kan vinden met één van die drie, en dat is, Zulema. Ik was verrast. Hij had me voordien nog nooit gezegd dat Zulema tot die drie behoorde. Maar het was evenwel enigszins teleurstellend. Er was geen greintje spanning te bespeuren. Benedikt had duidelijk overdreven in het nabootsen van die PUA-retoriek. De manier waarop hij met elk van de drie sprak, was zo nuchter, zo ontnuchterend steriel, dat er geen enkele aanleiding tot jaloezie was – helaas. Benedikts drie ‘mogelijkheden’ waren drie meisjes waarmee hij samen een wandeling door een park had gemaakt. Hun hand vasthouden hield wellicht nog teveel engagement in. – En dat ondanks zijn vrouwonvriendelijk getint discours over het daten en versieren meerdere meisjes tegelijk.

Ik babbelde wat met Benedikts nieuwe couchsurfster. Ze was inderdaad knap. Ik moest Benedikt gelijk geven mij buiten te steken omwille van haar. Met meisjes als zij overtuig je eender welke jongen om zich bij couchsurfing lid te maken. Ze kwam uit Sint-Petersburg en het was voor haar de eerste keer dat ze alleen reisde met couchsurfing. Ze wou op twee weken zowat gans Europa aandoen. We spraken verder over cocktails en het plezier van zich bezatten. Ik vertelde haar ook dat het wel iets typisch lijkt voor mensen die in Wenen komen couchsurfen: allemaal blijven ze maar enkele dagen en allemaal hebben ze een belachelijk strakke planning waarin zowat alle grootsteden van Europa passen. Misschien verzamelde ze foto’s van overheidsgebouwen, ik vroeg het haar. Neen. Maar met een andere verklaring kon ze me ook niet helpen en we babbelden nog wat over onze favoriete cocktails.

De volgende avond bleef ik eens binnen. Het was nodig eens wat rust te nemen van dit bewogen leven van de laatste dagen – om nog niet te spreken van die verdomde achterstand met mijn blogs.

Later kwam Matej thuis met de mededeling dat hij net had geneukt. Matej was homo, en uit zijn mond brachten de woorden “I just fucked” heel wat meer en beduidend anders geaarde beelden met zich mee dan wanneer de eerste de beste machistische, een tikkeltje seksistische man die uitspreekt. Vanbinnen huiverde ik – alhoewel mijn tolerantere zelf dat naar buiten toe hoegenaamd niet liet merken: ik lachte er zelfs om. Hij vertelde Evelyn verder alles over zijn passionele maar liefdeloze seksuele belevenis. Het was seks zonder passie, luidde zijn oordeel. Wellicht bedoelde hij echter passie zonder affectiviteit, of passie zonder intimiteit – maar ik hield mijn kritiek wijselijk voor mezelf. Ik trok me wat terug met mij pc in de andere kamer, en trachtte bij zijn beschrijvingen van liefdeloze homoseks zoveel mogelijk te vermijden dat beelden me spontaan voor de geest kwamen. Ik moest ten slotte nog met die kerel in dezelfde kamer slapen, en hoe sympathiek hij ook was, sommige zaken begrijp ik niet, wil ik niet begrijpen, en wil ik ook zelfs niet inbeelden of al maar proberen te begrijpen. (Tjah, misschien moeten alle heteroseksuele mannen eens op therapie.)

Volgende dag had ik na de les weer met Anna afgesproken. Ze nam me mee naar een verjaardagsfeestje van een vriend. Het was in een pub te doen, een Irish pub. De vriend was een ex van Anna, een ex uit de middelbare school, van ongeveer tien jaar terug, en nog altijd een goeie vriend. Het was tien uur. Hij was er al van zeven uur. Hij was stippeldronken. In al die tijd dat ik al in Wenen was, was dit evenwel misschien de eerste keer dat ik met enkel Oostenrijkers pinten in een bar dronk. Het was een leerrijke ervaring – al is met flink wat korreltjes zout op te vatten. Die jongens konden drinken, dat konden ze goed. En ze konden ook goeie moppen maken, eerlijk. Van het Oostenrijks verstond ik op zich maar weinig, maar de moppen waren quasi universeel (universeel wat het mannelijke geslacht betreft dan wel): grof, totaal overdreven, en veel te expliciet om mooi te zijn. Zo leerden ze me bijvoorbeeld een Käsekrainer bestellen in het Oostenrijks (dat is trouwens de typisch Weense worst met ook kaas in, die te koop is op elke hoek van de straat in een Würstelstand): “Ae eijtieke mit am boegl oend regelbloetoeng” (letterlijk: een wonde met een bochel broot en menstruatiebloed).

Ze vertelden me ook hoe Anna was rond haar 16^de, meer bepaald hoe verlegen en teruggetrokken ze toen was. Toen dronk ze nog niet, verklaarde ze. Ze verzocht een overtuigend excuus te maken met het eigenaardigste argument: toen dronk ik nog niet. Drank had haar opengemaakt. En ja, ofschoon haar serieuze, diepzinnige interesses, zei ze het plezier van het drinken wat laat ontdekt te hebben, té laat. Ja, hoe vroeger dat men zichzelf herontdekt in staat van dronkenschap, hoe vroeger men zichzelf heranalyseert door de glazige, bloeddoorlopen oogjes van een dronkenlap, des te beter! – Al bij al, na enig komisch overleg, moest ik toegeven dat deze uitspraak misschien wel in het algemeen ook nuchterder is dan wijzelf, wij zelfingenomen, zogeheten gelegenheidsdrinkers aan onszelf durven toegeven. Alcohol is als een sleutel tot de samenleving, of althans, een sleutel tot wat wij in deze modus van samenleven als de samenleving bestempelen.

Wie auch immer, na enkele pintjes wou Anna me eenvoudigweg weer kussen. Dat ik haar weerhield, dat ik haar eruit trachtte te praten, trok haar louter meer aan. In een schermspel van bewegingen en schijnbewegingen van toenadering en onttrekking praatten we weer over het grote filosofische probleem dat bij die wil tot kussen komt kijken, namelijk dat elke kus ijdel is en elke aanraking dadelijk weer met het werpen van haar schaduw in de harde werkelijkheid van het leven verdwijnt. Misschien waren die melancholische gedachten des te meer stimulerend om het nu en hier te genieten. Elk leven is ijdel, en net zoals het zich onttrekken van de aanraking haar schaduw uitwerpt over het gevoelig naijlende lichaam, kan je ook zeggen dat de dood dadelijk een schaduw op ons leven zal uitwerpen en dat alles dadelijk weer verdwijnen zal uit dat zinnelijke moment van bestaansgenot. Er is niks hogers – maar eenmaal dat aanvaard, biedt slechts weinig uitzicht.

Anna had heel wat diepe, existentiële gedachten over ijdelheid en we kwamen algauw uit bij een doorgedreven beschouwing van de waarde van het leven (ja, ook Uw leven, mijn waarde). We besloten dat een project het hoogste is wat men voor zich uit kan scheppen, betaalden en gingen naar huis, naar haar huis. Het werd weer een geweldige nacht van intiem plezier. Meerdere keren werden we ’s nachts wakker en begonnen we opnieuw – te discussiëren over leven, genot en ijdelheid – neen, grapje.