Plaats van afscheid: Valencia

We vertrokken volgende dag vroeg in de ochtend. We wouden onze ene dag in Valencia ten volle kunnen benutten. Halverwege de busrit begon het evenwel te regenen. Geen geluk. Het was de eerste keer in 5 weken dat ik wolken zag, waar ineens ook zelfs regen uitkwam ook. Maar de depressie week, en tegen we onze spullen goed en wel in het hostel hadden achtergelaten, was het alweer droog.

Valencia is een grote stad. Aarslelijk, overal betonnen appartementsblokken die klaarblijkelijk zonder enige notie van esthetiek werden opgeworpen. Maar Valencia had volgens Wikipedia de grootste budgetten gekregen om zich na Franco’s regime weer op te bouwen. Het heeft nog steeds een sterk Catalaans temperament, dat weerspiegeld wordt in alles wat er in de stad te lezen valt, van busschema’s tot advertenties. En hoewel iedereen Spaans spreekt, wordt Catalaans kennelijk nog steeds als hoofdtaal beschouwd. (Maar je kan daar de conditie bij plaatsen: tot als je een winkelier in het Spaans aanspreekt! Want dan gaat klantenservice boven alles, inclusief nationalisme.)
Buiten winkeliers spraken we niemand aan in Valencia. We deden een wandeling door de binnenstad (die er iets minder lelijk uitziet, of zelfs mooi: een geslaagde combinatie van oud met modern) en gingen naar de Ciudad del Sciences, een wijk van hypermoderne architecturale constructies waarvan vorm en functie kennelijk niet verder van elkaar af kunnen liggen, laat staan dat ze geïntegreerd zijn in hun omgeving. Futuristisch zijn ze anders wel. Had Huxley kunnen tekenen, had hij zeker zoiets op de flap van zijn Brave New World getekend. Een wetenschapsmuseum, een concerthal, en allerlei andere attracties om stadsbewoners even te verstooien en hun aandacht even van hun deprimerend lelijke stad weg te leiden.
’s Avonds nam ik Christen uit naar een restaurant om ons afscheid toch enigermate in te kaderen. We aten een paella en klonken een laatste keer met een tinto de verano op onze toch niet onbewogen reis. We zouden elkaars gezelschap missen.
Sindsdien ben ik thuis aan het schrijven geweest, alle ervaringen van afgelopen maanden nogmaals voor de geest halend van achter mijn computer. Af en toe verschijnt onderaan rechts op mijn scherm “Christen is online” en dan praten we wat na over wat er nu precies allemaal gebeurd is tussen ons en hoe moeilijk het is om afscheid te nemen. Maar tot een conclusie zijn we nog niet gekomen. Ondertussen zag ik de herfst zijn intrede doen in het landschap.
Maar verder als herfst zal het voor mij niet komen. Tegen alle logica in zal lente herfst opvolgen, en lente zomer, en tegen wanneer ik terug thuis ben, is het weer lente. Zo heb ik drie maal achtereen zomer! Drie zomers aan blogs jawel! Ja want voor de eerste keer in mijn leven reis ik naar de zuidelijke hemisfeer. Buenos Aires wordt het, mijn bestemming voor de volgende maanden. Of zeg maar: mijn uitvalsbasis.