The medium is the message, en verder ga ik daar niet te veel meer aan toevoegen

Ik herinner me nog levendig het moment waarop ik aan mijn vluchtlijnen begon. Het was mijn project, iets waarmee ik volledig zou kunnen doen wat ik wou. En zo vertrok ik met een enthousiasme dat zich voedde met het idee dat ik mijn blog zelf ging kunnen stileren en zo eens mijn eigen ding ging kunnen doen.
Maar de vraag of mijn ‘ding’ wel voor de vorm van het blogmedium paste, liet ik wat buiten beschouwing.
Ik kon eigenlijk zelfs niet wachten tot ik het punt bereikte dat ik zodanig veel geschreven ging hebben dat geen enkele persoon behalve ikzelf nog alles gelezen zou kunnen hebben, en dat lezers zich dus enkel nog een weg zouden kunnen banen naargelang het hen zelf uitkwam. Maar dan moest ik wel lezers hebben die enkel sporadisch lazen. Maar het ging niet helemaal zoals verwacht.

Het ijzeren monster

Ik gooide mezelf weer terug in de uitgestrekte netwerk-oceanen maar vond me algauw terug in de buik van een ijzeren monster, omringd door een blauwe gloed, wellicht op een dieet van atoomenergie. En daar zat ik dan, tussen talloze halfverteerde schoolkinderen en de grotendeels onverteerbare, klaar om uitgebraakt te worden, zakenlui.

In de spiegel: ik en mijn plot

Wat ik aan het doen ben heeft niemand mij ooit voorgedaan. Meer als een jaar is het nu dat ik onderweg ben, steeds opnieuw onbekenden groetend, kennismakend, geleidelijk aan vertrouwend en evenzo vertrouwd wordend, - steeds opnieuw vrienden makend, af en toe ook affaires ontwikkelend, soms zelf uiterst ingewikkeld, uiterst persoonlijk en dat ga ik hier dus ook niet gaan uiteenzetten… Maar tot vandaag heb ik wel steeds weer afscheid genomen, zij het slechts voor kort. Maar ook dat heeft niemand mij ooit voorgedaan. Ja, alleen reizen is een aaneenschakeling van ondernemingen om zich los te werken uit het comfortabel nest waarin men landt. Ook al is dat bij momenten minder comfortabel, het is steeds weer een opgave, een uitdaging, een avontuur.

De vraag is nu maar hoe ik daar dan op een even originele manier verslag kan van optekenen.

Ginderachter

Halfweg in mijn trip door Spanje kwam de vlucht tot een halt. Een tragische gebeurtenis riep me naar het thuisfront terug. Maar het was ook een gemak weer even thuis te zijn, en ik zette me aan het schrijven en schreef zo mijn laatste maanden aan vluchtlijnen uit. Nu heb ik rustigere tijd achter de rug in Buenos Aires om net datzelfde te doen. Maar laten we eerst even teruggaan in de tijd.

In die weken gebeurde weinigs bijzonders, op één belangrijke bewustwording na: is al dit schrijven zijn tijd wel waard? Is er mij een toekomst weggelegd die verder reikt dan dit? Of ben ik nu ook gewoon ‘een blogger’?

Zomer aan Blogs

Na maanden van radiostilte ben ik terug. En nu met niet minder dan een Zomer aan Blogs. Voorwaar! Het internet is weer 40.000 woorden rijker! Voorwaar! Een hele zomer aan ervaringen, en nu een hele zomer aan beschrijvingen!

Zomer aan Blogs: blogcloud

na mijn tijd bij kartin ging ik in hamburg nog een avondje naar julien en dan naar een mooi maar saai meisje sarah waarna ik weer naar julien terugging voor een paar dagen voor ik eindelijk naar berlijn doorreisde naar bettina en dan naar een commune met hippies en heel veel couchsurfers tezamen waar ik dan zo een tijdje verbleef tot ik verder ging en bij verschillende couchsurfers langsging van verschillende nationaliteiten zoals een fransman waar ik enkele weken kon blijven terwijl ik ondertussen naar Berlin Beach Camp en Karneval der Kulturen kon gaan en nog leuke tijden had en een bizarre couchsurfer ontmoette en dan een deense vanwaar ik naar een homofestival ging en dat was echt wel de max maar daarna moest ik toch door en ging ik 200 kilometer zuidelijker naar leipzig maar van daar ging ik al snel naar merseburg bij een schoon meiske hoewel ik ook even terug naar leipzig ging met haar tot ik weer verder moest en op het gemak wat westwaarts ging naar jena omdat dat ook wel een studentenstad is maar de mensen die mij daar ontvingen vielen eigenlijk wat tegen maar dat was snel vergeten omdat ik daarna naar limburg an der lahn ging bij een meisje die ik had leren kennen in op Berlin Beach Camp en waar ik dan bij haar en haar familie logeerde voor het weekend voor ik verder ging naar frankfurt am main wat ook wel een grote stad is hoewel die eigenlijk meer van een zakendistrict heeft als van een stad met al die stijve japanners en amerikaanders totdat ik dan besloot iets vroeger terug naar huis te gaan voor de gentse feesten en daarna nog een week met de familie op vakantie en daarna had ik nog één week om alles waarmee ik bezig was af te ronden en mij voor te bereiden het spaans avontuur dat daarop volgde in malaga waar ik wel even moest wennen aan de stad om er mijn thuis voor twee weken van te maken want ik moest samenwonen met enkele anderen terwijl ik spaanse les volgde en mij in een park met zelfstudie bezighield tot het jaarlijkse stadsfestival begon maar daarna reisde ik al snel weer verder met dat meisje dat ik in merseburg had leren kennen naar een israëliet die ook de mojitoman wordt genoemd en naar velez malaga bij een engelse van zestig waar we  een reeks van pechervaringen hadden tot als we dan uiteindelijk afscheid namen om naar sevilla te gaan waar we geen couchsurfers gevonden hadden maar wel een hostel waar we maar voor enkele dagen bleven totdat we doorreisden naar paco die ons op zijn beurt geweldige indrukken van granada heeft bezorgd en misschien wel onze beste gastheer was in spanje want daar werden we direct daarna aan herinnerd toen we doorgingen naar een ander adres in granada want die mensen bleken niet goed te begrijpen waar couchsurfing om draait wat wel verstaanbaar was want ze konden helemaal geen engels net als onze volgende gastvrouw in murcia lola maar die was wel op couchsurfing om de goede redenen en het was echt leuk haar te leren kennen hoewel het allemaal wat snel moest gaan en christen en ik ten slotte na slechts één nachtje in valencia afscheid  moesten nemen

Plaats van afscheid: Valencia

We vertrokken volgende dag vroeg in de ochtend. We wouden onze ene dag in Valencia ten volle kunnen benutten. Halverwege de busrit begon het evenwel te regenen. Geen geluk. Het was de eerste keer in 5 weken dat ik wolken zag, waar ineens ook zelfs regen uitkwam ook. Maar de depressie week, en tegen we onze spullen goed en wel in het hostel hadden achtergelaten, was het alweer droog.