Mojitoman

Op de zaterdag na mijn tweede lesweek, tevens de dag waarop mijn verblijf ten einde was gekomen, werd Christen door een bus naar mij gebracht, heel de weg van Salamanca naar Malaga aan één stuk, een rit van 11 uren. Ze was moe, maar zoals dat dan gaat in romantische vertellingen: moe maar toch blij me weer te zien. Verdere clichés bespaar ik u.

Net als mij was ze uitgerust met een grote valies, de hare wel zonder wieltjes. Ze was een echte backpackster, een echte, met een zak drie keer zo groot als haar, en zoals het een moderne backpackster betaamd, vol met schoenen en jassen en andere dingen die ze hier in Spanje nooit ging gebruiken. Ik haalde ze op aan het busstation (een terminal van buslijnen die het hele land doorkruisen, zoals elke Spaanse stad er wel één heeft – de trein wordt er heel wat minder gebruikt). Van daar gingen we dan per stadsbus verder. We gingen couchsurfen bij een zekere Rafael, een Israëliet die tijdens een reis door Europa in Malaga bleef hangen. Christen had alles netjes genoteerd in een boekje met al de nodige details om zijn huis te bereiken.
Het was een eindje. En onderweg, in de bus, deed ze zoals opgedragen. Hoewel hij het uur van aankomst kende, liet ze hem kort eens weten dat alles goed verlopen was. Ze belde hem op. – Een probleem. Hij moest nog snel wat doen en zou pas over een drietal uur thuis zijn. – Mooi!
Nu ja, het probleem bleek kleiner als gedacht. We vonden algauw een strand dat deel uitmaakte van een oude camping, die op die manier wat afgesloten scheen voor het grote publiek, en we konden ons er op het gemak zetten met bagage en al. Het was een hippiecamping. De slagboom was er wel nog, maar er was niemand om die te bedienen. Er liepen enkele illegale kampeerders rond met dreadlocks, gewikkeld in Indiaanse gewaden, halfnaakt en met bierflesje in de hand. We vonden een plekje voor onze bagage tegen het water op een strook beton, genoten vervolgens een verfrissende duik en dan het zalige gevoel erna van het weer opdrogen onder de warme gloed van de zon. Een lange zucht: Rust. Vakantie. Eindelijk.
Een smsje zei dat we mochten komen. Rafael woonde vlak aan het strand, ja aan één van de mooiere stranden van Malaga eigenlijk. Ver van het centrum, ver van de vuile haven. Op menige drijvende plastiekzak na zag de zee er proper uit. De appartementen waren lager. Aan het strand was een lange promenade langs oude, typische gebouwtjes, en op de vervallen hippiecamping na was alles betrekkelijk proper en goed onderhouden.
Eenmaal aangekomen in het appartement van Rafael bleek hij echter net wakker. Hij kwam beneden opendoen en liep ons naar zijn flat. Een Spaans meisje in pyjama kwam uit zijn kamer. Ze hadden elkaar gisteren leren kennen. Rafael onderhield zich met Christen terwijl ik het meisje wat meer over ons verhaal vertelde. Ze had erasmus in Hasselt gedaan. Ze was helemaal weg van België. En ook al had ze geen woord van de taal geleerd, de bieren, de chocolade, de wafels, de frieten… Ze scharrelde een half jointje uit de asbak en stak het op. Christen stelde voor om een paella te maken voor ons vier. – Koken: een typische ruildienst voor een gastheer.
We haalden de ingrediënten in een supermarkt om de hoek. De ligging was echt ideaal, en vooral ook een mooie afwisseling tegenover die betonnen hel waar ik de laatste twee weken had verbleven. Ik had in die hele tijd nog niet half zover langs de kust gereisd als waar Rafael woonde. Zijn flat was ook verzorgd. En we konden kiezen waar we wouden slapen: de woonkamer of op het dakterras.
Terug in de flat was er al wat beweging ingekomen. De pyjama was vervangen door kleding en Rafael begon met zijn voorbereiding voor zijn mojito-verkoop. Rafael was een open kerel, een verwelkomende kerel, maar onder het oppervlak van de schone schijn bleef de valsheid van zijn smoes opflikkeren. Hij was helemaal niet ‘even in de stad.’ Hij had ons iets wijsgemaakt om zich nog even met zijn nieuwe vriendin te vermaken. Sympathiek of niet, het hypothekeerde zijn betrouwbaarheid enigszins.
Maar Christen, die daar trouwens helemaal nog niet zo over nagedacht had, bereidde haar paella met veel liefde en zo ging het ook Rafaels mond in en door naar zijn maag. Hij waardeerde onze aanwezigheid (of dan toch Christen haar aanwezigheid en tolereerde de mijne erbij) en pakte gul uit met persoonlijke anekdotes over zijn ondervindingen met couchsurfing en in zijn reizen in het algemeen.
Hij was toen hij een jaar terug de Costa del Sol afreisde in Malaga op het idee gekomen de stranden af te gaan met een frigobox om mojito’s te verkopen. Hij had enkele connecties via couchsurfing en vond een appartementje aan het strand. Het één kwam van het ander. En nu was hij er al de hele zomer. Onzeker over zijn toekomst, maar gelukkig met wat hij had. Hij maakte trouwens ook een You-Tube-filmpje van zijn levensstijl
Zolang ik oog in oog met hem stond, sprak hij oprecht en genegen, maar wat hij tegen de meisjes zei en over zijn ambities, leek een script te volgen waarmee hij een betere persoon als hij zelf was hoopte te communiceren. Diezelfde avond bijvoorbeeld nog. Hoewel hij Christen die ochtend nog zei dat dit meisje hem speciaal was, slim en mooi als ze was, bleek dezelfde dag, die avond, een ander meisje de slimste en de mooiste. Pas ’s morgens leerden we ze kennen. Een Italiaanse erasmusstudente. Ze was wellicht zo monogaam als Rafael zelf. Toch vond hij het nodig om haar zo’n onzin wijs te maken.
Christen en ik bezochten de stad tijdens de feria en gingen ’s nachts naar het strand om er een jointje te roken en naar de sterren te kijken. We waren blij na al die tijd weer herenigd te zijn.
Na drie dagen mojitoman gingen we verder, naar onze volgende couchsurfer, Olga, een Britse van 60 met een huisje net buiten Malaga, in een oord genaamd Velez Malaga. Ze was aan het werken aan een boek en leefde alleen. Christen en ik redeneerden dat dit wellicht een rijke oude dame met nood aan gezelschap nu en dan, en anderzijds leek dit wel een leuke plaats om eens wat weg te zijn van het bezige stadsleven. En misschien wel met een zwembad. Haar profiel zag er heel klassiek uit en het scheen een intelligente, totaal normale vrouw te zijn. Onderweg naar haar droomden we samen wat weg bij enkele leuke, al te lyrische scenario’s. Alsof we bij Olga in een zee van rust zouden terechtkomen.