Mijn voorlopige Thuis

Het appartement was gelegen in een streek met enkel van diezelfde betonnen hoogbouw die ik voordien met afgrijzen vanuit de bus had waargenomen. ‘Welkom in Spanje,’ sprak ik mezelf smalend toe. Hoe was het ook mogelijk niet cynisch te zijn. Er waren veel kleine winkeltjes en cafetaria’s in de straat met mensen op de stoep. Het was intussen wat warmer geworden en bij het gezeul met mijn valies braken de eerste zweetdruppels op mijn voorhoofd los, - de eerste, let op, waarna er nog velen zouden volgen.

Ik nam de lift naar de derde verdieping en liep de gang door gewapend met mijn nieuwe sleutelbos, op jacht naar mijn nieuwe voordeur. De sleutel paste en ik opende de deur. Een lichte, heldere ruimte ontsloot zich. Ik stapte uit de donkerte van de gang het licht in, bij elke stap registrerend wat de ruimten me over mijn leven de komende weken onthulden. Ik had nog steeds geen flauw benul waaraan ik me ging kunnen verwachten. De mails van Jennifer (de secretaresse van de taalschool) en de schaarse info die ik had kunnen afleiden uit wat ik op de site had gelezen: verder kon enkel mijn verbeelding me toeverlaat bieden, dát en de geruststellende gedachte dat twee weken uiteindelijk ook niet zo lang zijn.
Met die troost in gedachten stapte ik het licht in. Een gang uitgevend op een raam. Rechts een deurgat, de keuken. Ik liep verder het licht tegemoet. De gang ging over in de woonkamer. Een sofa met salontafeltje die uitgaf op een klein televisietje (waauw, tv: luxe!) en een eettafel naast het raam. Rechts achter me waren de deuren van de kamers, herkenbaar aan de nummers: 1, 2, 3. Ik had nummer 2, zo stond het op mijn papiertje. Ik klopte op de deuren van de andere kamers. Er was niemand thuis.
De kamer voldeed aan de eisen. Een opgemaakt bed, een nachtkastje, een studeertafeltje, een wijnrek (?) en een kast, waar ik meteen mijn valies in opborg. Ik stapte terug de living in en maakte me het bekwaam in de sofa; en dommelde langzaam in.