The medium is the message, en verder ga ik daar niet te veel meer aan toevoegen

Ik herinner me nog levendig het moment waarop ik aan mijn vluchtlijnen begon. Het was mijn project, iets waarmee ik volledig zou kunnen doen wat ik wou. En zo vertrok ik met een enthousiasme dat zich voedde met het idee dat ik mijn blog zelf ging kunnen stileren en zo eens mijn eigen ding ging kunnen doen.
Maar de vraag of mijn ‘ding’ wel voor de vorm van het blogmedium paste, liet ik wat buiten beschouwing.
Ik kon eigenlijk zelfs niet wachten tot ik het punt bereikte dat ik zodanig veel geschreven ging hebben dat geen enkele persoon behalve ikzelf nog alles gelezen zou kunnen hebben, en dat lezers zich dus enkel nog een weg zouden kunnen banen naargelang het hen zelf uitkwam. Maar dan moest ik wel lezers hebben die enkel sporadisch lazen. Maar het ging niet helemaal zoals verwacht.