The medium is the message, en verder ga ik daar niet te veel meer aan toevoegen

Ik herinner me nog levendig het moment waarop ik aan mijn vluchtlijnen begon. Het was mijn project, iets waarmee ik volledig zou kunnen doen wat ik wou. En zo vertrok ik met een enthousiasme dat zich voedde met het idee dat ik mijn blog zelf ging kunnen stileren en zo eens mijn eigen ding ging kunnen doen.
Maar de vraag of mijn ‘ding’ wel voor de vorm van het blogmedium paste, liet ik wat buiten beschouwing.
Ik kon eigenlijk zelfs niet wachten tot ik het punt bereikte dat ik zodanig veel geschreven ging hebben dat geen enkele persoon behalve ikzelf nog alles gelezen zou kunnen hebben, en dat lezers zich dus enkel nog een weg zouden kunnen banen naargelang het hen zelf uitkwam. Maar dan moest ik wel lezers hebben die enkel sporadisch lazen. Maar het ging niet helemaal zoals verwacht.

Het ijzeren monster

Ik gooide mezelf weer terug in de uitgestrekte netwerk-oceanen maar vond me algauw terug in de buik van een ijzeren monster, omringd door een blauwe gloed, wellicht op een dieet van atoomenergie. En daar zat ik dan, tussen talloze halfverteerde schoolkinderen en de grotendeels onverteerbare, klaar om uitgebraakt te worden, zakenlui.

In de spiegel: ik en mijn plot

Wat ik aan het doen ben heeft niemand mij ooit voorgedaan. Meer als een jaar is het nu dat ik onderweg ben, steeds opnieuw onbekenden groetend, kennismakend, geleidelijk aan vertrouwend en evenzo vertrouwd wordend, - steeds opnieuw vrienden makend, af en toe ook affaires ontwikkelend, soms zelf uiterst ingewikkeld, uiterst persoonlijk en dat ga ik hier dus ook niet gaan uiteenzetten… Maar tot vandaag heb ik wel steeds weer afscheid genomen, zij het slechts voor kort. Maar ook dat heeft niemand mij ooit voorgedaan. Ja, alleen reizen is een aaneenschakeling van ondernemingen om zich los te werken uit het comfortabel nest waarin men landt. Ook al is dat bij momenten minder comfortabel, het is steeds weer een opgave, een uitdaging, een avontuur.

De vraag is nu maar hoe ik daar dan op een even originele manier verslag kan van optekenen.

Ginderachter

Halfweg in mijn trip door Spanje kwam de vlucht tot een halt. Een tragische gebeurtenis riep me naar het thuisfront terug. Maar het was ook een gemak weer even thuis te zijn, en ik zette me aan het schrijven en schreef zo mijn laatste maanden aan vluchtlijnen uit. Nu heb ik rustigere tijd achter de rug in Buenos Aires om net datzelfde te doen. Maar laten we eerst even teruggaan in de tijd.

In die weken gebeurde weinigs bijzonders, op één belangrijke bewustwording na: is al dit schrijven zijn tijd wel waard? Is er mij een toekomst weggelegd die verder reikt dan dit? Of ben ik nu ook gewoon ‘een blogger’?