Zomer aan Blogs

Na maanden van radiostilte ben ik terug. En nu met niet minder dan een Zomer aan Blogs. Voorwaar! Het internet is weer 40.000 woorden rijker! Voorwaar! Een hele zomer aan ervaringen, en nu een hele zomer aan beschrijvingen!

Zomer aan Blogs: blogcloud

na mijn tijd bij kartin ging ik in hamburg nog een avondje naar julien en dan naar een mooi maar saai meisje sarah waarna ik weer naar julien terugging voor een paar dagen voor ik eindelijk naar berlijn doorreisde naar bettina en dan naar een commune met hippies en heel veel couchsurfers tezamen waar ik dan zo een tijdje verbleef tot ik verder ging en bij verschillende couchsurfers langsging van verschillende nationaliteiten zoals een fransman waar ik enkele weken kon blijven terwijl ik ondertussen naar Berlin Beach Camp en Karneval der Kulturen kon gaan en nog leuke tijden had en een bizarre couchsurfer ontmoette en dan een deense vanwaar ik naar een homofestival ging en dat was echt wel de max maar daarna moest ik toch door en ging ik 200 kilometer zuidelijker naar leipzig maar van daar ging ik al snel naar merseburg bij een schoon meiske hoewel ik ook even terug naar leipzig ging met haar tot ik weer verder moest en op het gemak wat westwaarts ging naar jena omdat dat ook wel een studentenstad is maar de mensen die mij daar ontvingen vielen eigenlijk wat tegen maar dat was snel vergeten omdat ik daarna naar limburg an der lahn ging bij een meisje die ik had leren kennen in op Berlin Beach Camp en waar ik dan bij haar en haar familie logeerde voor het weekend voor ik verder ging naar frankfurt am main wat ook wel een grote stad is hoewel die eigenlijk meer van een zakendistrict heeft als van een stad met al die stijve japanners en amerikaanders totdat ik dan besloot iets vroeger terug naar huis te gaan voor de gentse feesten en daarna nog een week met de familie op vakantie en daarna had ik nog één week om alles waarmee ik bezig was af te ronden en mij voor te bereiden het spaans avontuur dat daarop volgde in malaga waar ik wel even moest wennen aan de stad om er mijn thuis voor twee weken van te maken want ik moest samenwonen met enkele anderen terwijl ik spaanse les volgde en mij in een park met zelfstudie bezighield tot het jaarlijkse stadsfestival begon maar daarna reisde ik al snel weer verder met dat meisje dat ik in merseburg had leren kennen naar een israëliet die ook de mojitoman wordt genoemd en naar velez malaga bij een engelse van zestig waar we  een reeks van pechervaringen hadden tot als we dan uiteindelijk afscheid namen om naar sevilla te gaan waar we geen couchsurfers gevonden hadden maar wel een hostel waar we maar voor enkele dagen bleven totdat we doorreisden naar paco die ons op zijn beurt geweldige indrukken van granada heeft bezorgd en misschien wel onze beste gastheer was in spanje want daar werden we direct daarna aan herinnerd toen we doorgingen naar een ander adres in granada want die mensen bleken niet goed te begrijpen waar couchsurfing om draait wat wel verstaanbaar was want ze konden helemaal geen engels net als onze volgende gastvrouw in murcia lola maar die was wel op couchsurfing om de goede redenen en het was echt leuk haar te leren kennen hoewel het allemaal wat snel moest gaan en christen en ik ten slotte na slechts één nachtje in valencia afscheid  moesten nemen

Plaats van afscheid: Valencia

We vertrokken volgende dag vroeg in de ochtend. We wouden onze ene dag in Valencia ten volle kunnen benutten. Halverwege de busrit begon het evenwel te regenen. Geen geluk. Het was de eerste keer in 5 weken dat ik wolken zag, waar ineens ook zelfs regen uitkwam ook. Maar de depressie week, en tegen we onze spullen goed en wel in het hostel hadden achtergelaten, was het alweer droog.

Hola Lola

We reden na een maand Andalusië de grens over met Murcia, een veel kleinere provincie met de gelijknamige stad Murcia als hoofdstad. Het was een klein stadje. Het gold als een arm stadje voor grote delen van haar geschiedenis en dat viel af te lezen aan haar historische architectuur.

De zinloze uitstap naar Albalote

Gerardo pikte ons op bij Paco met zijn auto. Hij sprak enkel Spaans wat dit de eerste couchsurfingconfrontatie maakte waarin we ons met enkel Spaans (en gebarentaal) moesten behelpen. Christen deed dit toegegeven alvast heel wat beter dan ik. Ik voelde me ook niet goed. Mijn kuch was de laatste dagen in een behoorlijk agressieve hoest veranderd en ik kon me soms niet houden bij het hoesten.

Paco’s geweldige introductie van Granada

Na al het opgestapelde ongeluk van de laatste dagen leek elke toegeving van het lot een gunst van jewelste. Zo was ook ons verblijf bij Paco in Granada. Het kwam als één groot geschenk. We werden afgehaald aan de bushalte door Paco, een goedlachse grote, atletische beginnende dertiger samen met zijn vriend José, een iets oudere kerel, beginnend veertiger zo. Het was zondag. Beiden waren ze de avond voordien uitgeweest. Paco verontschuldigde zich voor zijn stem, die na een hele avond praten, drinken en roken wat schor klonk.

Toeristische toer van Sevilla

Sevilla is één van Spanje’s indrukwekkendste steden. Een stad die met haar Moorse erfgoed het hele jaar door een flinke aanstroom toeristen weet aan te trekken. Na Madrid, Barcelona en Valencia, is Sevilla met haar 700.000 inwoners de vierde stad van Spanje (ter vergelijking: Malaga is de zesde). Het heeft ook het grootste historische centrum dat met al zijn paleizen en pleinen en wijken met doolhoven aan steegjes de uitgelezen plek is voor een romantisch uitje. Iets voor Christen en ik dus.

Een lawine van pech

De weg bleek echter, eenmaal door het portaal, een klein, sprookjesachtig stadje in te leiden. Het wegje was smal en kronkelde zich met zijn ver uiteen staande treden omhoog tussen allemaal kleine witte huisjes, sommige gedecoreerd met wat keramiek, anderen eenvoudig effen wit. Het was als een dorp in het centrum van de stad, het historische centrum, zo redeneerden we, en we liepen verder naar boven, over de geplaveide weg die in langzame bochten de berg opsteeg. De straten waren quasi leeg. Verderop zagen we enkele kinderen in zwembroek aan een fonteintje met water spelen. Ze hadden plastieken flessen die ze vulden en vervolgens over zichzelf uitgoten. Ze poseerden gewillig en trokken bekken.

De Spaanse Britse Olga

De weg van Malaga naar Velez leidde ons langs kilometers aan betonnen nederzettingen. De hele kuststrook volgebouwd met schaamteloos lelijke complexen. Eigendommen van Duitsers, Engelsen, Nederlanders, Skandinaviërs, Belgen… We reden langs vele verlaten bouwwerven ook. “Hier bouwen wij,” stond te lezen op de restant van afgetakeld werfbord. Maar er werd nu net niks gebouwd. Op vele plaatsen was de grond reeds voor verkaveling gereedgemaakt, de werfborden stonden er al, maar de geldstroom (uit het noorden) scheen plotseling opgedroogd. Overal prachtige symbolen voor Spanjes financiële crisis (ongetwijfeld één van de ernstigsten). Overal stukken van Spanjes al zo fragiele ecosysteem vernietigd, om plaats te ruimen voor de rijken uit het noorden. Maar die waren blijkbaar plots tot het besef gekomen dat het toch niet zo’n goed idee is om te investeren in Europa’s lelijkste kustlijn. Genivelleerde stukken land, met hier en daar wat werfafval, en dan zo’n werfbord, meer was er niet aan te zien. De bus reed door het trieste landschap door naar Velez Malaga.

Mojitoman

Op de zaterdag na mijn tweede lesweek, tevens de dag waarop mijn verblijf ten einde was gekomen, werd Christen door een bus naar mij gebracht, heel de weg van Salamanca naar Malaga aan één stuk, een rit van 11 uren. Ze was moe, maar zoals dat dan gaat in romantische vertellingen: moe maar toch blij me weer te zien. Verdere clichés bespaar ik u.

Sebastian en de Rest

Het was in één van die middagen die ik in het parkje doorbracht dat ik Sebastian trof, een medestudent en een Duitser uit Nürnberg, die zoals ik kon raden evenals vele anderen ook management studeerde, dan wel internationaal management en met nog allerlei opties en accessoires waar hij later op zijn diploma zonder blos of aarzeling mee zal kunnen uitpakken, en wat hem ongetwijfeld ook een begeerd item op de arbeidsmarkt zal maken. (In tegenstelling tot uw ondergetekende natuurlijk.) Maar Sebastian had iets wat anderen vaak wat misten. Hij was nieuwsgierig naar het Spaanse leven aldaar. Nu ja, misschien het ook wat omdat ik wat op hem inpraatte. Vier jaar ouder, afgevend op die opmerkelijk ‘schoolse’ bende, en ook al negen maand alleen op reis: ik moest er wel cool uitgezien hebben in zijn ogen.

Paseo del Parque

Om één uur ’s middags waren de lessen gedaan en dan was het een kwestie van te weten komen wie wat doet met wie, en afwegen wat ikzelf liefst doe. Zoals al vermeld was de eerste lesdag een wandeldag. Van de school in het centrum wandelde ik de volle 40 minuten terug, om daar dan Tobias te vinden die zich aan het voorbereiden was op een wandeling naar het strand. En hup, 60 minuten terug.

De Taalschool

En dan de school zelf. Een 6tal klasjes verdeelden de groep van een dertigtal volgens niveau. Ik was een absolute beginner en kwam in een klasje waar slechts één ander iemand zat. Een geluk. De beginnerscursus had echter de week voordien aangevangen en dat iemand had bijgevolg een week voorsprong. Bovendien was ze die vorige week ook de enige beginner geweest waardoor ze in feite private lessen heeft gekregen. Andere klasjes hadden 5 tot 9 studenten. Zij was de enige die zoveel chance had gehad.

De Weg naar School

Om de flat te ontvluchten moest ik de stad in. Waar ik woonde was er niets. Louter kilometerlange lanen met niks dan betonnen hoogbouw en kleine sinaasappelboompjes met beschimmelde onrijpe vruchten aan. Bovendien bleek al snel dat ik bij mijn aankomst iets te vlug had gejuicht. De hitte in de straat was onuitstaanbaar. Een stoffige, broeierige warmte. Het stonk er naar uitlaatgassen en hier en daar hing een walm van gistend afval (in Spanje wordt afval in containers in de straat bewaard). Ik voelde me als een nagloeiende sigaret in een asbak.

Miguel en de Groepsdynamieken

Ik ontwaakte uit mijn halfslaap bij het horen van de ontgrendeling van de voordeur. En daar was een eerste gezicht. Miguel werd mijn eerste aanknopingspunt voor de volgende twee weken. Een kalende Italiaan die later eigenlijk Michael zou blijken te heten en de laatste 15 jaar in Duitsland te verblijven. Hij was 36 en sprak vloeiend Italiaans, Engels, Duits, en nu was hij naar eigen zeggen bezig met de laatste stappen in de perfectionering van zijn Spaans. Zijn perfect Engels zou al snel wat overroepen blijken en naargelang ik hem beter leerde kennen, bleek ook zijn vermeende aandacht voor taal meer een uitdrukking van zijn aanmatigende profileringsdrang die hij met betrekking tot schier alle onderwerpen wist ten toon te spreiden.

Mijn voorlopige Thuis

Het appartement was gelegen in een streek met enkel van diezelfde betonnen hoogbouw die ik voordien met afgrijzen vanuit de bus had waargenomen. ‘Welkom in Spanje,’ sprak ik mezelf smalend toe. Hoe was het ook mogelijk niet cynisch te zijn. Er waren veel kleine winkeltjes en cafetaria’s in de straat met mensen op de stoep. Het was intussen wat warmer geworden en bij het gezeul met mijn valies braken de eerste zweetdruppels op mijn voorhoofd los, - de eerste, let op, waarna er nog velen zouden volgen.

Een eerste Indruk

Het vliegtuig landde rond de middag. De kapitein riep om dat buiten het 25 graden. Ik had het heel wat erger verwacht. Ik had het onverdraaglijk verwacht. Ondraaglijk was het niet. Warm wel. Maar de zon werkte verschroeiend. Eenmaal de luchthaven buiten bewoog ik me van schaduwplek naar schaduwplek, soms zigzaggend van links naar rechts, versnellend om lange stukken zonder schaduw sneller over te steken.
De bushalte naar de stad bleek goed verstopt. Ik bleek ook de enige van mijn vlucht die de bus naar Malaga nam. Hier werden taxi’s genomen, of sjieke tourbussen. Ik bevond me tussen vakantiegangers en reizigers die met een net iets groter budget als het mijne reisden.

Malaga

Terloops, in contrast met de manier waarop ik tot nu toe geschreven heb, breek ik in het volgende stuk, over mijn verblijf in Malaga, met de gebruikelijke chronologie en schrijf ik meer vanuit één enkele terugblik het hele gebeuren neer. De verschillende karakters waar ik mee te maken kreeg, natuurlijk gekoppeld en verstrengeld met mijn oordeel over hen, mijn algemene indrukken van de stad en dier inwoners, de situatie bij mijn cursus Spaans enzovoort, alles staat ietwat anders geordend als normaal. Ik probeer nog steeds een zekere chronologie na te streven, waardoor de hele ontwikkeling van mijn integratie in de groep en het geleidelijke wennen aan het Spaanse dagdagelijkse leven als hoofdbestanddeel het geheel blijft voordrijven.

Christen, Gentse Feesten en Zuid-Frankrijk

In één van de Skypegesprekken die ik met Christen in die eerste dagen thuis voerde, kwam ze met het voorstel op de proppen dat ze een Mitfahrt zou kunnen nemen naar Brussel en dan een dag of 5 hier bij mij zou kunnen couchsurfen. Ik vond het direct ok, stelde meteen al het schrijven uit (ook een reden waarvoor ik naar huis was gekomen) en twee dagen later haalde ik ze in Brussel op.
We besteden onze tijd met wat sightseeing in Brussel en Gent en lekker eten en drinken in het ouderlijke huis (zonder ouders weliswaar) of in Gent of op verplaatsing. Het waren mooie dagen. Een beetje gek hoe dat hele plan tot stand was gekomen, maar het ging als een roes voorbij, een intense vijfdaagse van ontspannen genieten.

Europa’s grote zakendistrict: Frankfurt

In Frankfurt maakte ik kennis met Cali en Andrey, beiden begin de 30. Ik was hun eerste couchsurfer. Het waren sympathieke mensen maar ze hadden weinig vrije tijd. Cali had veel gereisd, maar enkel ver weg, in de VS en Zuid-Oost Azie. Ze was bijzonder sympathiek en had het zeldzame talent elke toehoorder van de eerste tot de laatste moment te boeien met wat ze vertelde.
Andrey was Israëliet en gaf gemakkelijk zijn conservatisme toe. Reizen verkoos hij op plaatsen waar het goedkoop was om veel te zien, en vooral om veel foto’s te nemen waarmee hij zijn vrienden thuis kan onder de indruk brengen. Dat de hele ervaring van het reizen daardoor gereduceerd wordt tot een zaak van status aan het thuisfront, ‘tjah,’ daar hief hij de schouders bij op. Na enig stilzwijgend overleg met zijn geweten antwoordde hij: “Is niet álles een zaak van status?”

Terug bij Hanne

Hanne was eenvoudiger als ik me had herinnerd. Wat ze me in een mail verteld had, dat ze een bijverdienste had als ondergoedmodel, had mijn verbeelding wat op hol doen slaan. Maar al die zweverige gedachten werden nu, pardoes, aan de grond gezet. Ze was niet bepaald elegant of modieus. Ze was gewoon.
Ik zou voor het weekend bij haar verblijven, welja, bij haar, haar ouders, haar broer en haar zus. Lief was ze wel nog altijd. Alles verliep rimpelloos. Het weer was zalig. Hanne had een auto waarmee we de streek wat konden leren kennen. Ik ontmoette haar vrienden en vriendinnen en we brachten enkele prachtige dagen door in vakantiesfeer. Alles veranderde echter toen we de zaterdag aan een meer gingen zwemmen en ik op een bij trapte. Maar grappig genoeg stapte zij de dag erna ook op een bij. Wat is de kans?

Middelmatige hippies in Jena

Ik moest verder. Na een moment intensiteit dat plots wel eeuwig leek aan te houden, moest ik toch uiteindelijk weer de leegte in. En zo ging ik uiteindelijk toch, volgens plan, naar Jena. Daar maakte ik kennis met Robert en Caro. Was het niet omwille van Robert, en de verwelkomende reactie die hij me toestuurde op mijn verzoekje, was ik naar Weimar geweest, een stadje dat net zo klein is als Jena maar met een geschiedenis waar al vele pennen oven zijn leeggeschreven.

Erotische spanning

Ik was nu al twee volle uren in Christen’s gezelschap en haar stroom van taal nam stilaan af. Ik kreeg ruimte om me mezelf wat op mijn gebruikelijke manier voor te stellen, en in tussenpozen kwamen de puzzelstukjes allen op tafel die hen toestond mijn reis, mijn plan en mijn afkomst te reconstrueren. Er werd gekookt zoals het hoort, met iedereen rond te tafel rijkelijk gegeten, en er werden, goed-Duits, shots gedronken. Verschillende zoete kruidendrankjes werden op de tafel geplaatst en na verscheidene keren ‘1-2-3-hop’ waren de meesten van de meisje zichtbaar aangeschoten. Een waar voorrecht, dunkte me, me samen met zo’n mooie meisjes te mogen bedrinken.

De schoonheid van Merseburg

Enkele dagen later reisde ik na 5 weken Berlijn eindelijk door, naar Leipzig. Ik maakte daar kennis met Jenny, een meisje dat qua persoonlijkheid echter al snel bleek zodanig weinig te bieden te hebben dat elk alternatief beter leek. Ze leed aan een ongeneeslijke ziekte: verveling.

Schwulen und Lesben Stadtfest

Volgende dag werd ik wakkergebeld door Mel, het Zimbabwaans meisje dat ergens in de buurt van Nürenberg één jaar als lerares Engels werkte en ondertussen het Europese continent wat rondreisde. Vaste lezers zullen weten dat ik ze had leren kennen in Project Volunteering enkele weken terug. Nu was ze dus terug, en in geen tijd overhaalde ze me om haar te vergezellen op het grote Schwulen und Lesben Stadtfest, een stadsfestival in het hartje van Berlijn speciaal voor homo’s en lesbo’s. Meer nog dan andere grootsteden heeft Berlijn tenslotte een reputatie van seksuele tolerantie. Denk maar aan de Love Parade. De hele artistieke underground zit vol met seksueel anders geaarde leiders en initiatiefnemers. Bovendien is Berlijn natuurlijk ook een trekpleister voor de misverstane homo’s uit de Duitse dorpen en kleinsteden.

Mette

Laat mij wat terug de rode draad aanhalen. Intussen was ik al bijna drie weken bij Pablo aan het logeren. Nog bij één laatste gastvrouw wou ik logeren, iemand waarmee ik al vaker contact had gehad, iemand die ondertussen van mij verwachtte dat ik nog enkele dagen bij haar zou komen besteden. En zo deed ik uiteindelijk ook. Haar naam was Mette, een Deens meisje van 31 dat in Berlijn studeerde. Ze woonde in één van de saaiste buurten van de stad, in het oude West-Berlijn, Charlottenburg, maar dat was voor mij reden te meer, dat was me nog steeds onbekend terrein en daar wou ik snel verandering in brengen.

Kurt Cobain, Wayne of ook wel Taylor genoemd

Pablo had aan een andere couchsurfer toegezegd en ik zou zijn woonkamer moeten gaan delen met een zekere Taylor, een jonge Amerikaan uit Los Angelos. Pablo was die afspraak vergeten. Hij belde me er een ochtend mee wakker, met als boodschap dat ik dezelfde middag nog de deur voor hem moest openmaken. We kwamen een week onder hetzelfde dak te wonen.

Heropleving

Maar, en zo is wellicht ook de aard van reiservaringen in het algemeen, een plan B kan het oorspronkelijke plan soms ook onverwachts hoog overstijgen. Er is geen plot in dit verhaal. De koers van de gebeurtenissen sloeg een totaal onverwachtse richting in, met overigens als uitwerking dat mijn gemoed zich volledig herstelde en onthief van de lasten van voordien en dat ik de daaropvolgende dagen opgekikkerd, weer monter en relativerend door het leven ging. Maar eerst wat eerst komt.

Karneval der Kulturen en een zware nasleep

Volgende dag was het immers de parade van Karneval der Kulturen. Door slechte afspraken met Bettina was ik uiteindelijk op mezelf aangewezen. De eerste wagens draaiden allerhande soorten exotische muziek, van tango tot vreemde Japanse deuntjes. Achteraan de rij stonden de ‘jongere’ wagens, en daartussen vond ik een paradewagen met opvallende veel hippe alternatieve lui en al minstens even hippe techno-beats. Ook als de wagens begonnen te rijden, bleef ik daarbij. De hele dag eigenlijk, en onderweg kocht ik bier, en later een fles whiskey en cola. Ik voorzag voor de rest van de middag zowat iedereen rond me in de technomeute van whiskey-cola. Wellicht had ik nog nooit zo snel vrienden gemaakt.

Pablo en Berlin Beach Camp

Ik verhuisde mijn spullen naar Pablo, kreeg een korte rondleiding (een erg korte, aangezien er weinig rond te leiden was) en een sleutel. Pablo moest zelf naar een voetbaltraining, ik ging dus naar Bettina voor een filmavond. We bekeken ‘Schwarze Schaf’, een artistieke, geestverruimende en ook hoogst entertainende film die Berlijn bovendien ook goed karakteriseert.

Bar25 en Berlin Calling

Volgende dag sprak ik weer nog eens af met Bettina. Melanie was terug naar haar de school in de buurt van Nürnberg. En het was zaterdag, ik had wel zin om iets meer van het echte Berlijn te leren kennen, het Berlijn van de Berliners.
Ondertussen waren tal van vroegere plannen voor die avond in uitvoering aan het raken. Nina, het meisje die me in Münster had opgevangen, kwam naar Berlijn voor het weekend om een soort auditie voor haar studie te doen en zij wou wel eens afspreken. Marc-Liam kwam die avond ook naar Berlijn. Hij had me ook een bericht gestuurd, te laten weten dat hij die avond wel openstond voor wat ‘minimal techno’ (zoals hij zowat alles noemde wat met uitgaan te maken had en dus eerder te interpreteren was als “Ik zou wel een stapje durven zetten.”).

Project Volunteering

Ik nam de U7 naar Alexanderplatz, en vervolgens de U2 tot de halte Kastanienallee in Prenzlauer Berg. Net als Neukölln, Kreuzberg, Mitte, en Friedrichsheim, is ook een Prenzlauer Berg een trendy deel van het voormalige Oost-Berlijn. Prenzlauer Berg ligt wel helemaal ten noorden, net boven Mitte (wat dus zo ongeveer in het midden ligt, moest je het nog niet kunnen raden hebben), en het maakt op zich weer een eigen trendy centrum uit. Hier was het nog modieuzer. De woning was net op de hoek van Schönhauser Allee en Kastanienallee, waar mooie haute couture-boutiekjes koffieshops afwisselen, en hippe tweedehandswinkels de kebab- en falafeltenten.

Bettina

De weg naar de Bettina’s huisdeur was makkelijk. Vanuit de uitgang van de metro even wat verder de straat uit en dan de derde straat rechts en dan almaar rechtdoor. Nu waren alle obstakels geruimd. Het enige wat nog overbleef, dat was Bettina zelf.

Eindelijk Berlijn

Berlijn gold tot dan toe als eindbestemming van mijn Duitsland-avontuur. Ik ging naar Berlijn met het plan ongeveer een maand te blijven, maar verder was nog niets zeker. Of ik daarna naar Italië ging om Italiaans te leren, of eerst nog enkele weken naar Engeland zou gaan, of ik naar Zuid-Frankrijk zou gaan om met mijn ouderlijk gezinnetje een weekje van de zon te genieten, of ik gewoon rechtsreeks naar Spanje zou doorsteken en me zou gaan beperken tot een grondige studie van het Spaans: niets was zeker; zelfs het aanbod aan mogelijkheden liet ik vooralsnog ononderzocht.

Feestjes te midden van de seksindustrie

Die avond ging ik terug naar Julien, mijn ‘emergency couch’ die nu voor enkele dagen mijn iets vaster adres zou worden. Hij nam me direct mee naar een barbecue. We reden halfweg rond langs de Alster, het grote meer waarrond de verschillende wijken van Hamburg liggen uitgespreid. Het was dik bezaaid met stipjes die eigenlijk zeilboten waren. Honderden, of zelfs duizenden minuscule zeilboten, sommige groter dan andere, maar in het echt allemaal even groot. We fietsen tot een graspleintje aan de andere kant van het meer. Juliens vriendin was er, evenals een aantal andere bekende gezichten van vier dagen voordien. We aten en dronken veel en uitgebreid. Julien was zodanig onder de indruk van het vlees, dat hij in grootse poëtische vervoering zei: “Was dit diertje nog in leven, dan had ik het toch wel eens lief, belonend over zijn kopje geaaid.” Mijn lachspieren hadden Julien wel gemist.

Sarah en het gratis technofestival

Volgende dag ging ik zonder Julien nog terug te zien naar Sarah, mijn volgende gastvrouw, een couch die ik al langer ‘gereserveerd’ had.

Het was zondag en er was die dag een gratis festival dat ik voor geen geld wou missen. Grünanlage heette het. Het was te doen in een parkje in St-Pauli, waar ik eerder al met Elena had doorgelopen. In het verkennen van de stad werd ik er talloze keren aan herinnerd door de affiche met de line-up: Solomun, Djuma Soundsystem en Polder, top minimal- en deephouse-artisten die thuis enkel aan te horen zijn op dure gelegenheden als Ten Days Off, I love Techno of Kozzmozz. Het zou me een andere blik op Hamburg geven.
Sarah bleek een slank, knap blondje, vriendelijk en vrijgevig, maar het kreeg er almeteen alle schijn van dat het moeilijk zou worden om haar enig enthousiasme te ontlokken. Ze had geen job, geen vaste relatie, en veel plannen bleek ze ook niet te hebben. Er leek haar wel niets te interesseren, niets deed haar wenkbrauwen omhoog gaan, niets deed haar schaterlachen, niets deed haar uitschelden, het leek wel of er niets bijzonder was in haar leven. Alles was “achja...”

Last minute couch Julien

Bij Julien zou ik maar één nacht blijven. Hij deed dienst als mijn emergency couch omdat ik verwacht had nog wel één dag langer bij de WG te kunnen blijven. Hij was degene die reageerde op mijn boodschap op het emergency request-forum. De volgende dag had ik met Sarah afgesproken. Maar eerst wat eerst kwam. Ik trof Julien in een parkje, ietwat verderop.