De schoonheid van Merseburg

Enkele dagen later reisde ik na 5 weken Berlijn eindelijk door, naar Leipzig. Ik maakte daar kennis met Jenny, een meisje dat qua persoonlijkheid echter al snel bleek zodanig weinig te bieden te hebben dat elk alternatief beter leek. Ze leed aan een ongeneeslijke ziekte: verveling.

Van een ander meisje dat ik ook een verzoekje verstuurd had, had ik geen aanbieding voor een slaapplek als reactie gekregen, maar wel dat ze vond dat ik een leuk profiel had en dat mijn verzoekje haar op zich wel beviel. En om kort te gaan, ze wou me wel graag wat leren kennen. Maar de timing was nu eenmaal niet ideaal. Ik had haar, in afwachting, een soort ‘waarom niet’-antwoord gestuurd, het moet wel kunnen. Maar al de tweede dag dat ik bij Jenny verbleef, schreef ik haar opnieuw om te vragen of ze niet eens wou afspreken.
Zelf had ze een uitstekend profiel. En voor een meisje scheen ze bijzonder veel ervaring te hebben met couchsurfing, waaronder klaarblijkelijk ook heel wat goede ervaringen. En naast dat verstandig neergeschreven enthousiasme scheen ze ook – nu ja, dat leidde ik af van haar foto’s – fysiek aantrekkelijk. Belangrijk detail natuurlijk. Vanuit de zee van ledigheid van Jenny’s flat schreef ik ze ongewoon kleurrijk en drong ik aan op een sympathieke manier, in het soort nu-of-nooit-attitude die de ene keer de jackpot binnenrijft, en de andere keer tot niets dan ontgoocheling leidt.
Maar ik vond de jackpot. Het verhaal is iets ingewikkelder omdat ze niet in Leipzig verbleef, maar in Merseburg, waar ze studeerde, maar de afloop is eenvoudiger.
Er was een feestje bij haar in Merseburg op de campus. Er waren drie vrienden van Christen jarig en daarvoor werd één van de studentenhomes omgetoverd tot discotheek, met dj en al. Ik had de volle pot. En ik kon daar ook eten met haar en haar vriendinnen, en ik kon voor die ene nacht ook blijven overnachten en niets dan goed nieuws.
Jenny reageerde met de verwachtte onverschilligheid, en ik ging mijn kleine rugzak met louter mijn toiletspullen op weg naar Christen, naar Merseburg. Plots zag ik een horizon aan nieuwe mogelijkheden voor me uitdijen. Ik herhaalde de hele tijd bij mezelf hoezeer de sociale omgeving voor een gemoedsstemming bepalend is. Het uittrekken uit Jenny’s flat en het vooruitzicht van Christen viel als een doordringend besef over me heen: als er iets is wat je wil: reik uit en grijp! In mijn hart glunderde ik en in mijn hoofd vierde het opportunisme zijn zege.
Het was een uurtje rijden met de bus. Ik verzocht tegelijkertijd te lezen en naar mijn Ipod te luisteren. Maar tevergeefs. Ik slaagde er niet in mij te concentreren en kwam niet verder als enkele pagina’s. Afgeleid was ik echter wel. Toen ik ze trof aan de bushalte, overviel haar schoonheid me een beetje. Ze wuifde me toe als iemand die me al menige lange minuut opwachtte, benieuwd, anticiperend. Glimlachend. Ze lachte me gul toe terwijl ik ze toeliep met oogjes glanzend van verlegen verwarring.
Ik probeerde mijn glazige blik af te wenden, om haar zichtbare enthousiasme niet te verderven. Ze zag er beter uit als ik me had durven voorstellen. Haar lijntje, haar witblonde haar,… haar porceleinwitte tandjes, ontbloot door die volle, vleesrode lippen, en haar wel even rode blos op de wangen… Dit zou er eentje worden die ik enkel door de meest weldadige genegenheid zal kunnen verwerven. En dan nog, wie weet beschik ik niet over schatten aan weldadigheid die rijk genoeg zijn om dit lieflijke wezentje mee te bekoren...?
Ze sprak. Frans dan nog. De verlegen glans in mijn ogen trok weg, mijn glimlach kreeg een natuurlijkere vorm en ik kwam terug tot de mensenwereld. Taalfouten. Wel een schattig accentje. We groetten in het Frans. Ze wou met mij haar Frans oefenen. Ze had gezien dat ik Frans sprak op mijn couchsurfingprofiel.
Al snel bleek ik overmand door haar energie. Mijn Frans was qua vocabulaire misschien beter als het hare maar dat van haar vloeide eruit. Ze zette de sluizen open en ik werd overspoeld door een woordenstroom waar ik me nauwelijks nog in kon opwerken. Ze had een hele waslijst van zaken die ze me wou vertellen, over haar couchsurfing ervaringen, haar reizen, haar liefjes, haar jeugd, haar vader die weduwenaar is, haar grootmoeder die een pensonnetje heeft in haar straat in Leipzig… Ik volgde haar ondertussen door de stad en probeerde onder het luisteren door nog het één en ander van de omgeving op te pikken. Merseburg bleek mooier dan gedacht. De gebouwen middeleeuws oud en authentiek, en vol van geschiedenis, waarvan zij van rijkelijk inlichtte tot in de geestigste details. Ze liep met fiets in de hand, vertellend, vertellend, vertellend. Ik liep naast haar, achter haar, rond haar, luisterend, kijkend naar waar ze wees, af en toe aanvullend of corrigerend waar ze in moeilijkheden kwam met het Frans. Ik had het makkelijk aan haar zijde.
Haar Engels was evenwel ook goed. Ze had een jaar in Nieuw-Zeeland gewoon en er gewerkt als theaterlerares. Ze had er een vriend gehad, vertelde ze, waarmee ze nog bijna twee jaar samen was geweest nadat ze uit Nieuw-Zeeland terugkwam, maar die verlangde ze zo soms wel een beetje te bedriegen met iemand anders, wat ze dan toch niet deed omdat hij altijd trouw bleef maar toch wou ze wel, en dat vond ze al even erg als hem echt bedriegen in de realiteit enzovoort enzoverder. Sommige stukken kwamen eruit in het Engels, omdat het voortdurende zoeken naar woorden in het Frans niet uit te houden was. En ook omdat ze die dingen eenvoudigweg alleen herinnerde in het Engels, dunkte haar. Ik antwoordde, becommentarieerde, vulde aan en gaf ze mijn visie op de dingen waarover ze sprak, en ondertussen volgde ik haar in haar wandelgang verder naar de campus.
In de Wohnheim (studentenhome) waar zij verbleef, waren enkele meisjes waaraan ze me wou voorstellen. Zij zouden zowat samen mijn ‘gastverblijf’ organiseren. Christen deelde de verdieping met drie vriendinnen (wel ja, de keuken en badkamer) en ze organiseerden zich onderling wat als een gezinnetje, alles gebeurde in overleg, en zo was ook ik goedgekeurd en uitgenodigd door de hele kliek.
De meisjes waren allen mooi en ontvankelijk. Het was een uitzonderlijke ervaring. Ik voelde me werkelijk in een klein stadje, waar concurrentie voelbaar schaars is, en nieuwe mensen exotisch. Ik had het er maar van te nemen. En ik nam, en genoot.