Toeristische toer van Sevilla

Sevilla is één van Spanje’s indrukwekkendste steden. Een stad die met haar Moorse erfgoed het hele jaar door een flinke aanstroom toeristen weet aan te trekken. Na Madrid, Barcelona en Valencia, is Sevilla met haar 700.000 inwoners de vierde stad van Spanje (ter vergelijking: Malaga is de zesde). Het heeft ook het grootste historische centrum dat met al zijn paleizen en pleinen en wijken met doolhoven aan steegjes de uitgelezen plek is voor een romantisch uitje. Iets voor Christen en ik dus.

Maar Sevilla is een verlaten stad. Overdag is het op een enkele toerist na, leeg. Enkel tegen valavond worden parkjes en groene plekjes weer bevolkt, door joggers – de gekken, in een schroeierige temperatuur van 37 graden door het centrum van de stad lopen. Maar buiten die joggers waren er niks dan toeristen, die dan openlijk met elkaar concurreerden in het zoeken van de beste perspectieven om een oud gebouw op foto vast te leggen – Sevilla is heel goed als je een nieuw fototoestel hebt gekocht en het graag op architectuur uittest.
Ons verblijf in Sevilla was wat van een uitzonderingssituatie. We hadden geen couchsurfer kunnen vinden en nu we dat pension hadden, waren we blij met ons ‘eiland.’ Van aan het begin waren we overeengekomen geen eiland te vormen, geen Vlaams-Duits eilandje te vormen in die zee van andersheid. Maar hier mocht het. Het reusachtige bed dat als zodanig ongeveer 90% van onze kamer innam, was de concretisering van dat gevoel geworden. Het was als de typische (lees: clichématige) romantische uitstap, het was een driedaagse vakantie van het reizen.
Drie dagen en nachten uitzonderingssituatie en we zaten weer op de bus, richting Paco, onze gastheer in Granada. De eerste echt Spaanse gastheer. Begin de 30 en een profiel dat eruitzag als van een gladde maar sympathieke kerel. We zouden zijn eerste couchsurfers zijn en het leek mij heel waarschijnlijk dat het profiel van Christen hetgeen was dat ons er binnengeleid had.