Terug bij Hanne

Hanne was eenvoudiger als ik me had herinnerd. Wat ze me in een mail verteld had, dat ze een bijverdienste had als ondergoedmodel, had mijn verbeelding wat op hol doen slaan. Maar al die zweverige gedachten werden nu, pardoes, aan de grond gezet. Ze was niet bepaald elegant of modieus. Ze was gewoon.
Ik zou voor het weekend bij haar verblijven, welja, bij haar, haar ouders, haar broer en haar zus. Lief was ze wel nog altijd. Alles verliep rimpelloos. Het weer was zalig. Hanne had een auto waarmee we de streek wat konden leren kennen. Ik ontmoette haar vrienden en vriendinnen en we brachten enkele prachtige dagen door in vakantiesfeer. Alles veranderde echter toen we de zaterdag aan een meer gingen zwemmen en ik op een bij trapte. Maar grappig genoeg stapte zij de dag erna ook op een bij. Wat is de kans?

En daar zaten we dan, beiden met onze voeten in een badje op het terras met elk een pijnlijk gezwollen voet met een bijensteek in. Met een zalig zomers zonnetje dat haar zorgeloosheid gul op ons afscheen. En een mama die nog maar de minste zweem van een bekommernis bij ons ontnam. O wat was lang geleden dat er nog een mama voor mij zorgde. En ondertussen het dertienjarige broertje dat mij per sé moest tonen welke trucjes hij kon op zijn BMX.
Het Duits dat ze onderling spraken was een ideale oefening voor mijn ‚kleine woordjes‘. Zo van “Das ist richtig ganz schon hübsch.“ – „Ja, eben!“ (‘dat is echt totaal wel knap’ – ‘ja, volledig!’) En dan die tussenwerpingen als: “scheissegal,” “das ist mir scheissegal!“ (dat is mij ‚stront‘-eender). Het was de eerste keer dat ik er me zo specifiek in kon verdiepen. Die ‘kleine woordjes’ bleken tenslotte de moeilijkste, omdat ze niet letterlijk te vertalen zijn. De volgende stap was nu het correct aanwenden van woorden als bijvoorbeeld ‘dennoch’, wat helemaal klinkt als ‘dan nog’ maar louter als ‘niettemin’ vertaald kan worden. Maar dat is een moeilijke stap, misschien wel het moeilijkste in mijn studie van het Duits.
Maar ondanks mijn bijensteek moest ik toch verder. Ik kon bij Hanne en haar ouderlijk gezinnetje niet langer blijven en zoals afgesproken ging ik naar Frankfurt, dan wel mankend.