De Taalschool

En dan de school zelf. Een 6tal klasjes verdeelden de groep van een dertigtal volgens niveau. Ik was een absolute beginner en kwam in een klasje waar slechts één ander iemand zat. Een geluk. De beginnerscursus had echter de week voordien aangevangen en dat iemand had bijgevolg een week voorsprong. Bovendien was ze die vorige week ook de enige beginner geweest waardoor ze in feite private lessen heeft gekregen. Andere klasjes hadden 5 tot 9 studenten. Zij was de enige die zoveel chance had gehad.

Hannea heette ze. Of Ana, of Anja, of toch zoiets in dien aard. Een Poolse. Een knappe rechtenstudente die haar vrije tijd opvulde met talenstudie. Zij was ook een uitzondering, net als ik. Geen economiste of iets dergelijks (laat staan een Octaaf de Bolle). Ze sprak al Duits, Engels en Frans. Vloeiend. Zo mogelijk beter als mij (ik bedoel maar: een even ruime algemene woordenschat om gewoon te spreken maar een grotere kennis op andere, specifiekere terreinen, die zich moeilijk laten vergelijken omdat er gewoon veel specifieke ‘jargons’ zijn). Het was een knap meisje. Ook qua uiterlijk. Maar zoals het een lieflijk Pools meisje dat naar het Westen afreist betaamd, was ze vroom Katholiek, wat nationalistisch en erg conservatief als het op relaties en seksualiteit aangaat.
We kwamen al snel veel over elkaar te weten dankzij onze conversation class-lerares, Elena. Een pittig stuk vrouwelijk schoon van 29 die met al haar geweld wellicht al menig lid van de andere sekse had verjaagd. Ze was tevens een studente filologie gespecialiseerd in gender studies (feminisme). Om half tien elke morgen kregen we een stuk grammatica en van half twaalf tot één waren we overgeleverd aan Elena. De grammatica van het eerste deel had ik al snel bijgebeend, maar het temperamentvolle enthousiasme van Elena was een andere zaak. Elke dag groette ze ons met ‘mis guappos’ (mijn knapperds) en stookte ze ons aan om in het Spaans lofredes op mekaars schoonheid af te steken. “Komaan, vertel eens met het Spaans dat je kent wat je bevalt aan Johannes.” En dan zat ik tegenover twee vrouwen die over mijn fysieke kenmerken discuteerden. Een hachelijke situatie waaruit ik soms liever had weggevlucht – of mijn handen op mijn oren gedrukt en als een autist luid hen negerend “tralalalala” gezongen.
Maar overweldigend of niet, Elena was een eerste lichtpunt in mijn verblijf in Malaga. Ze had verstand van zaken waarvan velen nooit het belang zullen raden. Ondanks de bevlogenheid waarmee ze tewerk ging, waardoor ze me, ik met mijn gebrekkig Spaans, soms binnen het verstrijken van een minuut opeenvolgend vernederde, op mijn plaats zette en motiveerde, hadden we een hele reeks interessante, ja zelfs filosofische gesprekken. Met Ana als rechter praatten wisselend Spaans en Engels over nihilisme en creativiteit, traditie en moderniteit, conservatisme en vooruitgang, en interculturaliteit en feminisme. Vanuit een moeilijke afweging werd de poging om een formulering in het Spaans te zoeken vaak vooropgesteld aan de sterkte van het argument, en Elena creëerde een nobele knipoogcode waarmee de poging tot overtuiging met een knipoog werd opgeschort om ruimte te geven aan een verdere ontplooiing in de taal. Zo gaf ze aan, mijn argumenten te erkennen, en zo bleef ik gemotiveerd om deel te nemen, maar zo bleven discussies echter ook maar beperkt tot een middel tot oefening.
Elena gaf zich volledig bloot in dat anderhalf uur per dag, twee weken aan een stuk. Letterlijk zelfs. Zo hief ze haar kleed eens helemaal op om de tatoeage van een spin op haar bil te tonen die ze op haar 16^de in een opwelling had laten zetten. Ze ontsloot alles over haarzelf, over haar vriendje, over haar jeugd in Malaga, haar dromen om uit de stad weg te trekken enzovoort. Niks was taboe voor haar. Ik ging zelf een beetje van haar houden. Vergeleken met het afgrijzen dat ik ontwikkelde voor Miguel, kreeg ik minstens dubbel zoveel ontzag voor deze vrouw. Een vrouw met een mening, en met ballen, die bovendien nog eens bij zichzelf tot op het bot durft te gaan en haar meest intieme vooroordelen ter discussie stellen. Druggebruik…, zelfs pornografie en masturbatie was geen brug te ver voor haar. – ‘Niets aan ons heeft de menswetenschap nog niet ontsloten voor ons,’ daar leek ze van overtuigd.