Een eerste hallo aan Anna

Van bij de aanvang had ik niet veel meer om me aan op te trekken dan de feestjes. Ik dacht herhaaldelijk terug aan wat Sarah (mijn tweede gastvrouw in Wenen) eens met een lichtelijk teleurgestelde toon tegen me zei: “wat verwacht je hier eigenlijk van?” Dat was net na dat tweede Fasching-feestje. Ik had een reuzenkater. En voor een keer had ik geen pasklaar antwoord klaarzitten. Ik had me wat met de stroom laten meedrijven, zo moest ik uiteindelijk toegeven, met als belangrijkste motivatie de feestjes die door Zulema en haar vriendenkring georganiseerd werden. En na mijn verblijf bij Sarah was ik dan ook wat afgedreven, om het zo te zeggen. Geestelijk verlamd door Maria raakte ik wat verdwaald. Ik verloor mezelf. Mijn vlucht, met die lijnen die er reflectief achteraan bengelend coherentie aan gaven, was voor mezelf uit weggevlucht en ik was het spoor bijster. Niks dan perplexiteit hield ik nog over. Er waren louter nog een opeenvolging van vreugdevolle momenten waarin ik me dan de één na de ander in onderdompelde, telkens tot ver voorbij verzadiging, tot elke gewaarwording, elke sensatie verdronk.

Dwepers zeggen vaak dat de weg zelf het doel is, maar bij gebrek aan doel verdwijnt de weg, en bij afwezigheid van een weg kan er op zijn beurt ook geen doel in de weg ingelegd worden. Met andere woorden, ik had een doel nodig, een plan. Onder de hoedde van Maria was de kern van de structuur waarmee ik mijn dagen inrichtte verloren gegaan, ik had het dermate verwaarloosd dat ik van nul opnieuw moest beginnen. Ik moest me opnieuw uitvinden, me met een doelmatigheid verenigen waarmee ik opgewassen ben tegen de gevolgen van de roes, de verdrinkingsdood van mijn idealen als reiziger. Mijn gesprekken met Sophie waren daarvoor enigermate richtinggevend. Mijn verblijfsplannen na Michaela bij Benedikt en Evelyn boden verder ook een zekere houvast. Maar alles zou nog een nieuwe, onverwachtse wending krijgen. Geen plan vermocht me immers strakker aan iets binden dan de redenen die me in eerste instantie dat plan deden bedenken, wat ik er ook van aan anderen openbaarde. Na het weekend begon ik met mijn lessen. De volgende dag zou ik naar Benedikt verhuizen. Ik was met hem overeengekomen dat ik het grootste deel van mijn tijd studerend aan zijn eettafel zou doorbrengen. Hij had daar geen probleem mee. Ik zou er alleen zijn. Ik had voor mezelf een strakke planning gemaakt waarin studeren en blogs schrijven gans mijn dagen invulden. Drie weken lang zou ik vijf dagen per week les volgen. En die eerste week zou ik zo met mijn boeken en papieren aan Benedikts tafeltje doorbrengen. Maar nu was het zaterdag, en dat mocht natuurlijk ook wel gevierd worden.

Het feestje bij Scott werd te gek. Het was in principe niet meer dan een gewoon kotfeestje en aanvankelijk leek het maar iets rustigs te worden met de vier flatgenoten met elk in hun kamer hun groepje vrienden. Ik had enkele leuke contacten met Polyanna, een Brasiliaans meisje dat ik de dag voordien al had leren kennen (ze deed couchsurfing bij Scott) en ik leerde een ander leuk meisje kennen, één van de flatgenotes van Scott. En Sophie kwam algauw ook. Tal van mogelijkheden stonden voor me open. Sophie stond evenwel lang met Michaela te praten, en ik kon ons er moeilijk samen van losrukken. Ik huppelde daarom wat heen en weer van groepje naar groepje, enigszins hopend dat Sophie me zou volgen, maar anderzijds ook kennismakend met tal van toffe mensen die ik voordien nog niet kende.

De avond vorderde. Meer volk kwam binnen in troepjes. Tegen 3 uur in de morgen werd het maximum bereikt en in de inkomhal werd het licht gedoofd om er een dansvloer van te maken. Het werkte. Mijn benen waren echter al wat zwaar van al dat rechtstaan en drinken en ik liep verder mijn rondje. Ik ging eens naar één van de andere kamers om me even neer te zetten, en ik raakte al snel aan de praat met drie Oostenrijkse meisjes – in feite in afwachting van een jointje die ik enkele jongens naast me zag rollen: ik wachtte gewoonweg het gepaste ogenblik af hen om een trekje te schooien. Maar het gesprek werd al snel interessant. Eén van de meisjes trok de interesse van mijn ogen daarenboven ook enigszins lichamelijker op haar. Ze was één van de mooiere voorbeelden van het Oostenrijkse type. De meisjes waren wat tipsy en we hadden bizarre, nogal nonsensicale maar hoogst vermakelijke, conversaties. De redeneringen schoten in alle mogelijke richtingen uit in het belachelijke. Daar heb ik ze dan ook graag.

Sophie kwam er bijzitten en we praatten algauw weer over de VS en internationale politiek en betrokken er alle mogelijke onzin op die er ook maar in ons opkwam. De Oostenrijkse meisjes waren niet dom, maar dat maakte hun moppen niet minder venijnig, integendeel. Sophie was in de minderheid en dat was eraan te voelen. Het knappe blondje provoceerde ze met de meest ridicule argumenten – met een air alsof ze Sophies hele Amerikaanse identiteit ermee op de helling wist te zetten. Ik wist natuurlijk wel beter. Ik had aan dit soort discussies alles opgeteld ondertussen al vele uren besteed. Niettemin koos het grappige blondje haar kant, al was het alleen al louter omwille van de provocatie, en om ze wat tegen elkaar op te stoken, - ook omdat dit van langsom meer in het midden tussen twee mooie meisjes kwam te stellen.

Nu gaf me dit evenwel niet alleen positieve aandacht. Het gaf me veel aandacht, zoveel aandacht dat het me ook vatbaar maakte voor eisen tot verantwoordingen achteraf. Ik vluchtte vooraleer dit te persoonlijk werd. Pollyanna, en Scott’s knappe flatgenote liep daar ook nog ergens rond. Ik zette mijn toer verder en ging me na wat dansen in de hal weer bij Pollyanna in de kamer van Scott gaan zetten. Ik overtuigde ze om mee te gaan dansen en zo deden we ook.

De Oostenrijkse blondine die ik zonet had leren kennen kwam me wat afleiden. Ze ging ervoor. Ik had het al snel door – in een soort van door alcohol beïnvloede zelfmotivatie jawel. Ze was knap, echt iets voor mij. Groot, slank, humoristisch, en een tikketje cynisch: een mooie combinatie. Haar ogen gingen voor anker in de mijne en trokken me naar haar toe. Ze trokken betoverend hard. Ik ontsnapte keer op keer op een haar na de verdrinkingsdood. We flirtten. Maar er was geen ontsnappen aan. Ze had me in haar greep. Ondertussen raakten haar vriendinnen verveeld en namen afscheid. Anna zei hen tussen enkele kussen door dat ze wel zelf thuis zou raken.

Uiteindelijk lieten we er niet te veel gras over groeien. Ik vertelde Michaela dat tijdelijk van gastvrouw afwisselde. Ze had daar geen problemen mee. Sophie echter, stond erbij. Ze was er allemaal getuige van. Even aarzelde ik nog. Zo ongeveer de tijd dat mijn oogleden gebruiken om te knipperen. Flits. Dan besliste ik. We begonnen te wandelen in een willekeurige richting. Snel. Het was koud. Zij sprak van een taxi, maar ik zei dat niet te kunnen betalen, en zo wandelden we haastig door, de koude nacht in. Ik nam mijn kaart uit en begon in allerijl te zoeken waar we waren. Bleek dat we nog ongeveer een uur nodig zouden hebben om er te raken. We waren ondertussen al 15 minuten in de verkeerde richting onderweg. We namen dan maar een taxi – zij betaalde.

Wat er hier gaande was zou nog enige tijd nemen vooraleer het ten volle tot mijn besef zou komen. Anna had mij gekozen. Ze had voor enkele maanden nog een relatie die 5 jaar geduurd had. Ze was hier thuis in deze stad. Ik was haar in haar ‘normale’ ritme tegengekomen. Als er iemand de situatie meester was en tot profiteren in staat was, was zij het wel. In één van de vele kuspauzes onderweg, niet lang voor we bij haar binnengingen, vertelde ze me dat ze, in tegenstellingen tot wat mensen schijnen te geloven, ook seksuele verlangens heeft, dat zij het ook wilt, enkel voor haarzelf.

Haar appartement was ruim en net. Anna was haar naam: die was ik vergeten. De foto’s wezen erop dat ze een wijde vriendenkring had (waaronder veel knappe meisjes trouwens). Ik was in goed gezelschap terechtgekomen. De vele schappen nieuwe boeken in de boekenrekken herinnerden aan haar studie. Vergelijkende literatuurwetenschappen en filosofie. Dit was ondertussen haar zesde jaar aan de universiteit, en wellicht haar voorlaatste vooraleer ze ook die tweede master binnenhaalde. Ze bleef maar flirten. Ik liet me echter niet onderdompelen: ik had nu eindelijk een plan. Het werd een volmaakt spel van aantrekken en afstoten, van opgaan in het moment en relativeren. Alles stond in perspectief en we lieten hoegenaamd geen bedrieglijke romantische notie van eeuwigheid het spel bederven.

Volgende dag verhuisde ik nog naar Benedikt. Ik vertelde Michaela over mijn kennismaking met Anna en nam afscheid.