Een leuke bende: oudejaarsavond

Oudejaar beloofde een leuke avond te worden. We werden binnengelaten door een verzorgde brunette die zich voorstelde als Amandine. Het was de eerste van een hele reeks meisjes. Ik had reeds vernomen dat er drie meisjes woonden, maar ik zag er vijf. We groetten en gingen zitten.

Amandine was niet mis. Ik vroeg me af haar ogen daar niet een ‘hmm’ gaven bij het opendoen van de deur, als een soort van esthetische appreciatie. Ik kon haar anders wel esthetisch appreciëren. Mooi lichaam, mooi snoetje. Er zat wel iets niet-Europees in, maar ik kon het niet plaatsen: ze was Frans gekleed, ze sprak accentloos, en in de omgang met anderen was ze helemaal niet meer of minder dan Frans.

De flat bleek door drie meisjes te worden gedeeld. Lisa trok het meest naar ons toe. Ze speelde elke vrijdag squash met Jérémie en ze kende Jérémie en Allan al lang. Ze was aantrekkelijk. Misschien wel het aantrekkelijkst van al. Verder was er Gaëlle, een kleine blondine die veel praatte, maar niet met de mensen die ik al kende, en Violette, een grote brunette de moed had om uit het raam te hangen om in de vrieskou te roken. Ze was blijkbaar de enige die rookte.

Een ander meisje was ook niet onaantrekkelijk. Alleen kon ik er niet iets aantrekkelijk op aanmerken. Ze was groot en had een mooie bos krullen, maar haar ogen zeiden me weinig.

Het volk stroomde langzaam binnen. Ik groette ze. Ik zei mijn naam, zij de hunne, waarop ik die terstond weer vergat en we aten wat hapjes en dronken wijn en Leffes en Grimbergens. Iedereen had er zichtbaar zin in. Er kwam nog een koppel binnen. De leefkamer werd goed gevuld. We waren nu met vijftien en er werd wild heen en weer getetterd. De meisjes brachten ondertussen alles in gereedheid om te eten. Twee raclette-toestellen werden geïnstalleerd op de salontafeltjes en er werden schalen met kaas, charcuterie en gekookte aardappelen geserveerd. Iedereen ging op de grond rond de tafeltjes zitten. De toestelletjes werden ingeschakeld en het smelten kon beginnen.

Het was lekker, en vooral erg Frans. Ik sneed een aardappel in twee en liet er de smeuïge gesmolten kaas over glijden. Het was ontzettend vettig. Maar lekker! Ik deed het opnieuw en opnieuw, totdat ik mijn maag de eerste tekenen van verzadiging voelde geven. Daarna at ik er nog twee en dan liet ik me achterover zakken in de zetel. Eén voor één viel men uit de race om zo snel mogelijk nog een kaasje te smelten. De gesmolten schoteltjes kaas bleven staan en het enthousiasme zwakte af. We dronken een schuimwijn bij wijze van degustatie.

Het meisje dat in het begin de deur voor me opendeed, Amandine, leek iets te hebben met dat andere meisje, die ene met haar krullen waarvan ik haar naam niet kende. Ze knuffelden, ze leken wel te kussen. En ja, ik zag het, ze kusten. Geleidelijk aan kwam ik tot de toegeving dat ze een lesbische relatie had. Niettemin was ik ervan overtuigd dat zij wel iets voor mij zou zijn, en dat ze dus op z’n minst biseksueel zou zijn in haar seksuele oriëntatie.

Een jongen vroeg me wat ik eigenlijk deed. Ik vertelde hem het sensationeel verhaal dat ik een avonturentocht deed in Europa, helemaal alleen, van persoon naar persoon, en steeds heel intiem, bij hen thuis, een stukje meelevend met hun leven. Ik overtuigde mezelf eens temeer van missie en ik voelde me erdoor gesterkt in mijn aanloop naar de roes. En glimlachend nam ik nog een grote slok van mijn schuimwijn.

Opruiende Franse chansons werden uit volle borst meegezongen, en de muziek verdronk in een wild gejoel. Het volume werd opgevoerd en men zong eens te meer mee over hoe onze (de Franse) samenleving was verziekt geraakt. En er werd gedronken.

Er werd gedronken, gepraat en gezongen. We aten fruitsla en chocoladecake en dronken nog wat meer. We verdeelden cadeautjes en ik kreeg een stuk hout dat op een steen leek. (Ik gaf een “Bon pour une bière Belge avec un Belge,” en was dus niet zo heel erg ontgoocheld.)

Het nieuwe jaar werd aangekondigd en iedereen haalde een uurwerk of gsm boven. Sommige horloges waren sneller dan anderen en elkeen om zijn beurt kondigde het nieuwe jaar aan. Maar met het ontpoppen van de champagne werd het nieuwe jaar pas echt aangevangen. “Bonne année!!” En twee kussen voor iedereen.

Het volume van de muziek werd weer opgedreven. Ik keek toe en lachte en danste mee telkens er een ritme en melodie, tussen het schreeuwerig gezang door, te horen was.

Ik praatte en kletste wat met iedereen. Ik praatte over mijn plannen om naar Parijs te gaan met de Parisiennes Manon en Amandine, en ik vroeg hun nummer om daar eventueel een rendez-vous te regelen. En ik vroeg Lisa of ik niet bij hun mocht komen couchsurfen in het weekend. En ja, ik slaagde in mijn opzet, tot drie maal toe.

De avond begon op zijn einde te lopen en we besloten nog even te wachten tot op de eerste metro. We dronken nog wat. ‘Nog eentje om het af te leren,’ maar dan in het Frans. Uiteindelijk waren we op het appartement rond 7 uur.

Ik werd groggy wakker. Het was 10 uur en de twee waren al druk in de weer. Jérémie was hees. Hij was om een brood geweest en ik haalde wat appelsiensap uit de keuken en ontbeet. Het was nog altijd koud in het appartement. Ik douchte en ik installeerde me met mijn laptop op mijn schoot. Ik keek naar de Belgische film, “C’est arrivé pres de chez vous.” ’s Avonds trok ik me weer terug met mijn pc en koptelefoon om de film van Sean Penn, ‘Into the Wild’ voor een tweede maal te bekijken. Het is toch een domme jongen, zo in Alaska gaan alleen zijn en dan sterven: je moet er maar opkomen. En allemaal voor metafysisch troebele notie van waarachtigheid en oprechtheid. Domme jongen!

Ik was blij de volgende ochtend niet op een onmogelijk uur gewekt te worden. Ze hadden me verteld over hun gewoonte om om 8 uur te beginnen werken elke dag. Maar het werd weer 10 uur, en ik had de indruk dat ik me herwonnen had.

Ik sprak via sms af met Lisa, de vriendin van Jérémie die ik had weten te overtuigen om me enkele dagen op hun zetelbed te laten slapen. Het was vrijdag, en Jérémie maakte zich klaar voor een weekend in Lille (“et ne demande pas quel île!”). Allan had ook verplichtingen voor het weekend, en derhalve zat er wel enige druk op dat Lisa mij kon binnennemen. Ik moest ten laatste om 16 uur buiten. En Lisa’s gsm stond af tot rond de middag. Maar dan belde ze mij dat het geen probleem was. Gerustgesteld.

Ik neusde wat rond in de boeken van Jérémie en Allan over het vormgeven en schilderen van miniaturen. Ze hadden een enorme bibliotheek, vol met fotoboeken en boeken met andere artistieke schepsels. Ik zocht naar alles met betrekking tot de geschiedenis van de mystiek, of, leuker gezegd, de geschiedenis van de fantasie. Ik voelde de aantrekking groeien naargelang ik meer dingen vond. Ik schreef enkele titels neer voor later, als ik tijd heb om echt veel te lezen.

Ik ging nog eens langs bij Caroline op weg naar Lisa en haar twee colocatrices. Caroline was aan het praten met een meisje dat blijkbaar ook tijdelijk inwoonde in een kamer en onderhuurde. Ze was een spraakwaterval, en ze sprak me over haar zwervend bestaan, over hoe ze van vriendin naar vriendin ging voor logement, en over haar jaren van werkloosheid. Ze was duidelijk gewoon om in socialistische milieus rond de hangen en ze spaarde geen kritiek. Het systeem werkte overbeschermend, was haar stelling. Ze had het daarbij vooral over haar ouders, maar ook in het algemeen over de oudere generatie die voor ons, de jongere generatie wilde zorgen. Het probleem dat ze schetste was dat we (ze) niet voldoende werden losgelaten, dat het haar niet werd toegelaten om eens op haar bek te gaan, dat het voortdurend werd afgelaten iets zelf te beginnen, en iets creatiefs en origineels met haar leven te doen. En ze ging maar voort, van de hardste feiten over enkele persoonlijke verwijten aan het adres van haar ouders, tot een stelling die van niks dan van een luie vooringenomenheid getuigden. Uiteindelijk liet ze een pauze, en ik profiteerde ervan: Ja, eigenlijk wilt de wereld jou niet, ja! Eigenlijk knoop je jezelf maar beter op! En ze knoopte zich op en ik nam de metro naar Lisa, Gaëlle en Violette.